Türkiye'de muhalefet var mı?

Her annenin yegane birinci derdidir çocuğunun yememesi, yemek seçmesi. Hangi anneye sorsanız sorun bundan yakınır, şikayet eder bunu. Büyük bir açık olarak görür kapatmak içinde her yolu dener. Takviyeler, türlü türlü tarifler, kandırmacalar neler neler… En absürt örneklerden birini söyleyeyim siz

İki farklı hayatı bir arada yaşıyoruz son yıllarda ve bu enteresan yaşam düzenine bir türlü alışamadık, kafamızda oturtturamadık, hangi duyguyu yaşayalım şaşırdık, şaşkın şaşkın 20 küsür yıl geçirdik. Hele şu son yıllar acayip hal almaya başladı. Kitaplara konu olacak o kadar çok olaya şahitlik edi

Ata Demirer bir programda "Din ile şaka yapılmasını istemem. Ben de rahatsız olabilirim." demiş. Baktığında gayet normal bir cümle bu. Adam olabilirim demiş sadece. Vay efendim nasıl böyle bir şey dersin diye bir kesim ayağa kalkmış. Demedikleri laf kalmamış adama. Hele bir tanesi "Ateşine körükle

Eskiden nasıldı bilmiyorum ama sanki gitgide insani özelliklerimizi kaybediyormuşuz gibi hissediyorum. Çok fazla gaddarlık, ahlaksızlık, utanmazlık, umursamazlık ve benlik var ortada. Şu "ben"lik başımıza bela oldu resmen. Öyle aşıladılar, öyle ballandıra ballandıra anlattılar ki artık işin içinden

PKK silah bıraktı... O kadar alışık değiliz ki, sanki dikenler battı her bir yanımıza, herkes diken üstünde. İnanamamış, hala daha inanamayan gözlerle şaşkın şaşkın izledik bir şeyler. “Hayrolsun” lafı ağzımızda sadece tesbih gibi. 47 sene olmuş dile kolay. Ne acılar ne çileler ne cefalar... En

İnsanoğlu işte, rahatlığa anında alışmak gibi bir kötü alışkanlığı var. Yani buna rahatlık da denirse tabii, orası bambaşka bir konu. Biz geçmişi (aslında çok da geçmemiş olan geçmişi ve anladık ki hâlâ da geçmemiş olan geçmişi) çabuk unuttuk. Unutmuşuz... Bundan bile haberimiz yok, o biçim unutmak.