Seviye üzerine seviye yapıyoruz

Ata Demirer bir programda "Din ile şaka yapılmasını istemem. Ben de rahatsız olabilirim." demiş.

Baktığında gayet normal bir cümle bu. Adam olabilirim demiş sadece. Vay efendim nasıl böyle bir şey dersin diye bir kesim ayağa kalkmış. Demedikleri laf kalmamış adama.

Hele bir tanesi "Ateşine körükle gittiğin muhafazakarlık..." diye başlamış, döktürmüş.

Çok değil geçen gün de Zafer Algöz nasibini aldı. Onu da yerden yere vurdular. Neymiş suçu; tasvip etmedikleri bir filmde oynamış. Gerçi adam hazır cevap gereken cevabı yapıştırmış.

Ama... Yav Zafer Algöz ve Ata Demirer’den bahsediyoruz arkadaş. Yani bunları da linçleyemezsin, bunları da boykot etmezsin artık.

Anlayacağınız acayip noktalara geldi bu din düşmanlığı sorunu.

Bir genç kız paylaşmış "İzmir’de elimde zikirmatik otobüs durağında bekliyorum bir amca geldi yanıma ve üzerime yürümeye başladı. Sizin gibi yobazların burada işi yok gidin buradan" gibi laflar etmiş.

En önemli detayı unuttum kızımız tesettürlü değil bu arada. Tamam, kovmaya çalışmak hep vardı diyelim de, bu seviyede de değildi be!

Artık en ufak istemedikleri sözü edene, istemedikleri insanlarla çalışanlara, beğenmedikleri filmlerde boy gösterenlere (kendi tabirleri ile) kendilerinden olanlara bile acımamaya başladılar.

Kendilerince yaptıkları bu boykot işi aldı başını gitti. Öyle bir nefretle kaplandılarki artık kurtulmaları mümkün değil. Çok tehlikeli bir seviye artık bu seviye. Evet yine diyorum hep vardı bu. Ama boyut atladı son zamanlarda. Kendileri de şaşırdı nereye saldıracaklarını. Artık iş öyle bir boyuttaki birbirlerini de yemeye başladılar.

Hatta benim biter gider bir gün diye de bir umudum bile vardı. Geçti o çok şükür. Neden şükür peki? Kendi kendimi yiyordum çünkü. Olanı, apaçık gerçeği kabullenmek istemiyordum, biz bu değiliz, bu kadar küçülemeyiz, kendimizi bu kadar bitirmeyiz diyordum.

Masum ümidi mi de bitirdiler sağ olsunlar. Baktım hakikaten bu nefret biteceği yerde başka boyuta evrildi. Artık kendilerinden olmayanı yemeyi bitirdiler rotayı kendi içlerine çevirdiler.

"Belki bende rahatsız olabilirim" lafına da kurulmazsın artık.

Ne kadar berbat bir hal siz anlayın buradan.

Şunu da fark ettim ki sağduyulu olmalıyım, kibar davranmalıyım, örnek olmalıyım, yol göstermeliyim dedikçe bunu salaklık olarak algılıyorlar ve senin üstüne daha çok geliyorlar. Sonra bende de sabır bitip gereken cevabı pat diye verince şok oluyorlar ne yapacaklarını şaşırıyorlar.

Sonra yine suçlu ben oluyorum üstelik. Şimdi hem yobaz hem terbiyesizim kendimi savunduğum için. Hiç önemli değil bu arada, umurumda da değil artık.

Şu geçmiş zaman dediğimiz, bitti gitti o günler gelmez artık, bir şeyleri öğrendik, kabullendik, geliştik, anladık dediğim 28 Şubat zamanları var ya. Geçmedi...

Bunu da inkar ederdim ben ama artık baktım kendimi kandırıyorum sadece. Bende saldım artık içimi, kendimi kasmayı.

Yani biz o süreçleri yine yaşayabiliriz, o potansiyel var hatta daha fazlası var. Artık bunun üzerine bir de birikmişlik var.

Ama bilmedikleri bir şey var. O dönemlerde ki karşılarında ki halk artık yok. Maalesef üzülerek söylüyorum o ruh da öldü. O kibarlık o vakurluk o sabır da öldü.

İyi mi oldu kötü mü oldu bu da tartışılır.

Binbir türlü iş var başımızda, tüm çevremiz olmuş bilmem kaç parça bizim derdimiz ise hala bu. Yiye yiye bitiremedik birbirimizi.

Hala yine de iyi ayaktayız ha bu halde bile. Eee ne diyeyim helal olsun bize.