Huzur ve onu bulmak

PKK silah bıraktı...

O kadar alışık değiliz ki, sanki dikenler battı her bir yanımıza, herkes diken üstünde.

İnanamamış, hala daha inanamayan gözlerle şaşkın şaşkın izledik bir şeyler.

“Hayrolsun” lafı ağzımızda sadece tesbih gibi.

47 sene olmuş dile kolay. Ne acılar ne çileler ne cefalar...

En basit örnek benim babam. Kaç yaşına geldi hala daha askerlik anısı anlatmaz. Tek tük basit şeyleri duymuşumdur ağzından.

Tam 80'lerin göbeği ve yer Şırnak... Üstelik kendileri bir komando.

Hani erkeklerin askerlik anıları meşhurdur, yıllarca ölene kadar anlat anlat bitiremezler. İşte işler bizde pek öyle gelişmedi. Biz hiç duymadık bu anıları, hikayeleri, olayları.

Pek konusunu açmaz açılırsa da az ve öz geçiştirirdi. Yıllar sonra sadece bir cümle duydum ağzından küçük dilimi yuttum ve o an anladım babamın suskunluğunu.

Onun öyle anlatılacak anıları olmamış, ağlanacak anılar biriktirmiş o. İşte o yüzdendir ki kendine saklamış hepsini. 18 ay dile kolay, dağda geçmiş onca gün.

Hala der ama imkan olsa oraları şimdi gezmek isterdim dağ, bayır.

"Çok güzel memleketimiz var aslında, bir güzel yerleri vardı ama bakmaya görmeye yaşamaya imkanın yoktu."

Ne acı değil mi?

Nedense şu aralar aklıma geliyor o anlattığı tek tük şeyler.

Oralarla ilgili bir şeyler gördüğümde izlediğimde babama muhakkak gösteririm.

Gözleri dolu dolu izler.

Bizdeki bu tedirginliğin sebebine küçücük bir örnek sadece bu mesela. Babam gibi milyonlarca hikaye var bu memlekette. Bir de bunlar sonu acıyla bitmemiş hikayeler. Bir de bunun bu boyutu var.

Hala bit yeniği arıyoruz sanki içten içten. İnanmaz gözlerle, huzursuz kalplerle izliyoruz olan bitenleri.

Çünkü korkuyoruz. Yeniden tuzağa düşmekten, yeniden üzülmekten, yeniden canımızın yanmasından ama en önemlisi aldatılmaktan kandırılmaktan korkuyoruz biz.

Senelerce dön dolaş aynı şeyleri en baştan yaşadık. Çünkü tecrübemiz çok ne yazık ki.

Diken üzerinde geçti ömürler, huzursuz, temkinli, mecburi uyanık ve en korkuncu şüphe içinde geçen yıllar. Her daim nereden ne çıkacağı belli olmayan hangi köşede ne döneceği ne patlayacağı bilinmeyen yıllar...

Ulucami de bomba patladı, koskoca şehre büyük bir travma yaşattılar sözde. Ertesi gün sabah namazında koca şehir Ulucami de namazdaydı. Yollar, kaldırımlar, caddeler...

Hiç unutmam bana bambaşka duygular uyandıran bir olaydır bu.

Unuttuğum sandığım şeyler gün yüzüne çıktı bir haber başlığı ile.

"PKK silah bıraktı..."

Kolay olmayacak gerçi kimse de beklemiyor kolayını. Her anlamda zor olacak, bizim alışmamız da dahil buna.

Bu huzursuzluk kolay kolay gidecek bir şey değil. Ciğerimize işlemiş artık, bununla yaşamayı öğrenmiş artık bünyelerimiz. Bağışıklık kazanmışız resmen. Has duygumuz ani tepkimiz olmuş artık.

Gerçi artık "huzur" kelimesinden de umudu kestik biz sanırım. Anladık ki o kelime bu coğrafya için elde edilmesi en zor, bulunması en nadide bir nimet.

Bu sefer bulmuşuzdur, bu sefer olmuştur inşallah. Çünkü bu millet fazlasıyla hak etti bu rahatlamayı.