Tarihin tekerrürü: Kesik minareler, yakılan kitaplar

“Tarih, ibret alınsaydı tekerrür etmezdi.”

I. SESSİZ BİR ÇIĞLIK: KESİK MİNARE

Ali Ulvi Kurucu’nun hüzünle aktardığı bir sahne vardır hatıralarında:
Konya’daki Aslanlı Kışla Camii’nin minaresi, bir gün ansızın, sessizce, devlet eliyle kesiliverir. Sebep: askerî birliklere yakınlığı! Yani minarenin sesi rahatsız ediyordur. Oysa rahatsız eden, minare değil; o minareden yükselen “ezan”dır, “tevhid”dir, “iman”dır.

Aslanlı Kışla’nın kesik minaresi, sadece taş bir yapının değil, bir çağın zulmünün sembolüdür. Üzerinde konuşulmayan bir travmadır. Sessiz bir çığlıktır. Ve bu çığlık, tekil değildir.

II. BENİM DE BAŞIMA GELDİ: 1980’İN YAKAN ELİ

“Tarih tekerrür eder.” derler ya, bu söz sadece kuru bir klişe değil, yaşanmış bir gerçektir.
1980 askerî darbesinden sonra, 15 Eylül akşamı, jandarma evimizi bastı. Gerekçe: bir “ihbar”. Evde ne silah vardı ne de örgütsel bir faaliyet. Sadece kitaplar... Kütüphanemdeki Kur’an-ı Kerim’ler, Risale-i Nur Külliyatı ve ilmî eserler iki çuvala doldurularak götürüldü.

Bizi de askerî kışlaya götürdüler. Günlerce süren gözaltı, sonra mahkeme... Nihayet Askerî Savcılık kitapları inceledi ve bir suç unsuru bulunmadığına kanaat getirerek beraat kararı verdi.

Ancak mesele burada bitmedi. Kitaplarımı geri almak için gittiğimde, Jandarma Karakolu’nda “Komutanın emriyle hepsi yakıldı.” cevabını aldım. Evet, yakıldılar. Hem de mahkeme kararıyla suçsuzluğu tescillenmiş Kur’an’lar, Risaleler, ilmî ve edebî eserler...

İşte Aslanlı Kışla’nın kesik minaresiyle bizim yanan kitaplarımız aynı zihniyetin ürünüdür.
Bu zihniyetin adı: yasakçı inkârcılık, cehalet, mukaddesat düşmanlığıdır.

III. KİTAPLAR YAKILSA DA HAKİKAT SÖNMEZ

Bu ülkenin yakın tarihi, fikirle değil fişlemeyle mücadele edenlerin sicilidir.
Ama ne kesilen minareler ne yakılan kitaplar hakikatin önünü kesebilmiştir. Hakkı susturmak isteyenler gitmiş, hakikat ise kalmıştır.

Ali Ulvi Kurucu’nun hatıraları bu anlamda genç kuşaklara bir uyanış vesikası sunar.
Medeniyetimizin mayasında din, ilim ve vicdan vardır. Bunlar hedef alındığında sadece bireyler değil, toplumun hafızası ve istikbali de hedef alınır.

IV. SON SÖZ: ZULMÜN TANIKLARIYIZ

Bugün hâlâ yasakçı reflekslerin, mukaddesata tahammülsüzlüğün izlerini görmek bizleri elbette üzer.

Ama üzülmek yetmez. Bu hadiseleri yazmak, anlatmak, nesillere aktarmak da bir emanettir.

Ali Ulvi Kurucu’nun Hatıraları bu anlamda sadece okunacak değil, üzerinde düşünülüp ders alınacak bir eserdir. Gençler bu kitabı okusun; geçmişin “kesik minarelerini” ve “yakılan kitaplarını” unutmasın. Çünkü unutanlar, yeniden yaşamaya mahkûmdur.