Sağ ve selamet

Bazen size de oluyor mu herkesten her şeyden kaçma isteği? Bir dağ başına mesela.

Boş kafaya ihtiyaç duyma hissi. Şöyle rahat nefes almak , sakin kafayla uyumak, boş boş durmak, sakin sakin yatmak oturmak dinlenmek.

Kafa boşaltmak yani. Hiç bir şey düşünmemek.

Yalan değil bazen ara ara buna ihtiyaç duyduğumu hissederim. Zihnimi boşaltmak ihtiyacı duyarım. Genellikle çok yorulduğumda olur bu bana. Bedenen değil ruhen yorulduğumda. Bazen düşünürüm insanın kaçma yeri, imkanı olsa.

Ama mümkünse hava dar, bol yesilligin ortasında, içimi açacak bir yer. Yani ben hakikaten nefes alabileceğim. Deniz de olsa fena olmaz. Hatta çok güzel olur. Hem deniz hem ağaç orman falan. Kimsenin olmadığı rahat hissedebilecegim bir yer hayal ederim çok bunaldığımda içim dolduğunda.
Eminim herkesin böyle bir isteği olur arada. Tek olamam değil mi? Tek değilimdir diye düşünüyorum.

Hele böyle büyük şehirlerde yaşayan her insan hayal eder arada diye düşünüyorum.

Annem aklıma düşer böyle zamanlarda.

Dört kardeşiz biz. Biz Küçükken bunaldığında işin içinden çıkamadığın da yorulduğun da " alıp başımı gideceğim dağ başına azıcık dinlenip geri geleceğim birazcık nefes alayım dinleneyim uyuyayım rahatlayip geri geleceğim " derdi.

Anne bizi de götür derdik hepberaber sakin bizi bırakıp gitme derdim ben hep. Gerçekten gideceğini sanardim. Korku kaplardı içimi.

Bazen bu isteğimi yoruldugumda annem gibi dile getirmek istiyorum korkum aklıma gelip içimden geçiriyorum dışa vuramıyorum benim cocuklarimda aynı hisse düşecekler diye.

Sonra annemin böyle durumlarda ne kadar yorulduğu aklıma geliyor. Kim bilir nasıl bir çıkmaza giriyordu da böyle düşünerek kendini rahatlatıyordu.

Ama doğru düşüncesi bile rahatlama hissi veriyor insana. Sonra gülesim geliyor eee bak diyorum yaşattığını yaşamadan ölmezmiş insan.

Bu aralar bu isteğim daha da sıklaştı nedense daha dolu dolu hissediyorum kendimi.

Olan biten hersey ağır geldi bünyeme sanırım.

Ve bu kafa dolulugu fazla ağırlık yaptı üstüme.

Daha karamsar daha düşünceli daha durgun daha yorgun ama ruhen yorgun bir kimliğe büründüm.

Haliyle haddinden fazla dolu olunca çoğu şey ağır gelmeye kaldiramamaya başladım sanırım. Kaçma isteği oluştu bundan mütevellit. Oysa ben sadece izleyiciyim bana ağır gelen şeyleri, yaşayanlar ne yapsın diye sık sık soruyorum kendime ama böyle cikmazdayim zaten onlar ne yapsın sorusunu aklım hafzalam almıyor orasını. Daha da ağırlık çöküyor sonra.

Gündelik şeylerde ağır gelmeye başlıyor.

Uzun süredir bir davulun içindeymiş gibi bir kafayla geziniyorum.

Hayatı sorgulamaya başladım her şekliyle.

3 günlük dünya gerek var mıydıyla bir giriyorum her şeye ee malum çıkılmıyor ondan sonra işin içinden. Öyle can sıkıcı gereksiz detaylarla uğraşlarla insanlarla dolu ki ortalık.

Kısacası bu aralar bi dipleri görüp görüp çıkıyorum sanırım. Sorgulama aşamasına geçtim herseyi.

Çıkarız herhalde bir şekilde bu girdapdan ne diyeyim.

Selamete erelim hep birlikte.