Güneş ve Batı

Dinimiz gereği çoğumuzun inandığı inançlarımız var. Kıyamete de inandık iman ettik, alametleri olacağını da Resulullah haber verdi öğrendik.

İnsan aklıyla yorumlamaya çalıştık yıllarca, kafa yorduk tahminlerde bulunduk.

Bir alamet var ki son zamanlarda beni allak bullak etti ve biliyorum ki bir çoğumuzun hiç aklına gelmeyecek şekilde yorumlanmaya başlandı ve bu hepimizi sarstı.

Buyruluyor ki, kıyametin en büyük alametlerinden biri güneşin batıdan doğması.

Bunu daha yeni yeni anlıyoruz ki hep gerçek anlamıyla düşünmüşüz biz, hepimiz. Gerçekten öyle bir gün gelecek ki güneş doğu yerine batıdan doğacak ve biz o zaman anlayacağız ki artık geri dönüş yok.

Biz bu işin mecazi anlamı olabileceğini hiç düşünmemişiz. Belki de insanoğlunun üzerine çokta düşünülmeden öylece kabul gören, dendiği gibi inanılan alametidir bu.

Biz bunu muhtemelen sürecin en sonunda olacak olay olarak düşündük hep. Çünkü gördük ki güneş batıdan doğacak ve o an kıyamet başlayacak sandık.

Ama son zamanlarda bu düşünce yerini bambaşka ve bizi şoke eden olabilecek bir ihtimale dönüştü.

Ve ben de dahil nutkumuz tutuldu.

Kimden çıktı bu yorum ilk bilemiyorum ama dendi ki: "Bu güneşten kasıt İslam, batıdan kasıt da coğrafya olarak geçmiş olmasın..."

"Yani İslam altın çağına yeniden Batı sayesinde geri dönecek ve güneş gibi doğacak yeryüzüne."

Bu cümleleri ilk okuduğum da çok korkup üzülüp çok ağlamak gelmişti içimden. İlk duygum buydu nedense. Sonra bir sevinç kapladı içimi ama tam anlamıyla değil buruk bir sevinçti bu. İlk olarak nedenini anlayamadığım korkulu bir sevinç.

Sonra korkumun sebebini anladım; benden hesap sorulacak korkusu sarmıştı beni. Ben nasıl Müslümandım ki ben yüceltemedim dinimi, ben başaramadım. Peki bunun suali bana sorulmaz mıydı? Sen neden yapamadın denmez miydi? Sen değil miydin bu dinin koruyucusu savunucusu?

Binbir düşünce dolaştı beynimde. Sonra hala inanılmaz bir biçimde bu ihtimalin çok güzel olduğu, inanılmaz derece de şaşkınlık verici olduğu, acaba gerçekten böyle bir şey olabilir miydi?

Neden olmasındı? Şahit değil miyiz olanlara... Filistin için ayağa kalkan o merhametli yüreklere, o seslere, o gözyaşlarına...

Hiç beklemediğim, ummadığım, aklımın köşesine dahi gelmeyecek bir şeydi bu benim için. Aslında dünya için...

Ve artık kabullendim. Biraz zor oldu benim için. Yüreğime ağır geldi, ne yalan söyleyeyim kendimiz adına çok üzüldüm mahçup oldum, hatta korktum. Ama artık tüm kalbimle inanıyorum bu ihtimale.

Artık öyle güçlü ki...

Öyle yürekli çıktılar ki, öyle cesaretli, öyle cesur ve aslında yıllardır bilmedikleri bir şeye hasret...

Ben hayran kaldım kendi adıma.

İnsana müthiş zor gelebilecek bir başkaldırış, bir arayış. Düşünüyorum da ne kadar zordur halbuki.

Çünkü bu güne kadar şuan ne varsa sorguladıkları hep tersini gördüler, işittiler, okudular. Belirli bir yaşa kadar kötü olarak bildiğin öğrendiğin bir şeyi sorgulamaya kalkmak cesaret işidir. Her yiğidin harcı değildir bu. Hele söz konusu insanlık için en önemli unsur olan "din" ise...

Yüzyıllardır İslam düşmanlığı ile büyütüldüler. Dünyaya böyle lanse edildi, hiçbir zaman iyi gözle bakılmadı. Başka hiçbir din için bu kadar kara propaganda yapılmamıştır.

Ama yine de onlar bir şeylerin tersliğini sezdiler.

Filistin ve Gazze onlarda müthiş bir bocalamaya sebebiyet verdi. Bu onlar için anlamsız direniş ve kabulleniş, büyük bir sorgulamanın önünü açtı.

Sonra abarttılar ki bir yerlerde büyük bir yanlış var.

Dediler ki bize öğretilen ve (maalesef bunu üzülerek söylüyorum) bizim gördüğümüz Müslümanlık böyle değildi.

O zaman bu halkın yaptığı ne?

İnandığı yaşadığı uğruna ölümü göze aldığı bu kabulleniş bu inanış ne?

Bu çok gerçek dışı gibi, inanılacak gibi değil ama gerçek ve dünyanın gözü önünde yaşanıyor.

Hadi kabul edelim biz bile çoğu zaman bu teslimiyete şaşırmadan duramıyoruz. Bize bile fazla geliyor bazen.

Şimdi oturup tekrar önce kendi halimize ağlayayım birde bu yeni doğuş için şükür edeyim.