Bundan sonra böyle

Yine 20 yıl öncesine geri dönmeye mi başladık acaba diye düşünmeye başladım ciddi ciddi.

Yine hortladı milletin kılık kıyafetine karışma cüretini göstermeler.

Laf söyleme müdahale etme hakkı görüyorlar kendilerinde ciddi ciddi.

Ben artık bitti diye düşünürken yeniden fitil alevlenmeye başladı sanki.

Allah'ım nasıl bir illetti bu nasıl bir bağnazlıktı ama şükür bitti gitti zor oldu güç oldu ama atlattık gitti derken şöyle iki rahat gezdik batmaya başladı yine birilerine.

Anlamadım hala da anlamayacağım bu kafaları bu rahatlığı bu kendilerini bir şey zannetmelerini. Ve kesinlikle müsamaham yok yaşamaya da şahit olmaya da.

Saygı gösterdiğim nezaket gösterdiğim komşuluk hakkı gözettiğim bir komşum aynı şeyi bana yapmaya kalktı samimi davrandığım nazik olduğum ılımlı göründüğüm sakin durduğum için cesaret gösterdi ve tabiri caizse çemkirdi bana. Gayet kendini haklı görerek ve bana karışmaya kendinde hak bularak elini burnuma sokarcasına sallaya sallaya ahkam kesti. O an oldu bana ne olduysa.

Aaaa dedim Nagihan sen kendini kandır.

Hiç bir şey göründüğü gibi senin umduğun gibi değilmiş. Sen istediğin kadar radikal ol hoşgörülü ol saygılı ol ılımlı ol kimsenin umurunda değil. Bu seni sessiz sakin eline vur ekmeğini al konumuna sokuyormuş insanların gözünde meğerse.

Ve ne kadar acı benim için ama bizim insanımız da maalesef nezaket işlemiyormuş. Ne kadar naziksen kibarsan o kadar ulaşılabilir dokunulabilir karışılabilir konumunda görünüyormuşsun. Ben bunu çok can sıkıcı şekilde öğrendim.  Ve içimde bir şey keşfettim o anda; tüm ılımlı düşüncelerim fikirlerim iyimser hayallerim söndü. İçimde zor da olsa yakmaya devam ettiğim çabaladığım o ışık bir anda söndü.

Mesela şuan daha önce hayatımda hiç olmadığım kadar keskin ve kızgınım. Bir daha dokunulacak olursam eminim ki hem yakıp hem parçalayacak kadar kızgınlığa bıraktı o ışık yerini. Aydınlık oldu mu sana zifiri karanlık. Ama bunda benim payım yok. Ben elimden geleni yaptım çoğu şeyde çoğu zaman mağdur olduğum halde iyi niyetimi kesinlikle kaybetmedim. Ama gördüm ki insanlık böyle pozitif düşüncelere her daim on yargılı. Bu hayatta kendini ezdirmemek hırçın dişli keskin sınırları kalın çizgiyle çizilmiş şekilde belirlenmiş gayet ciddi bir duruş içinde olmalıymışsın. O güler yüzün geçerli olduğu dünya çoktan solmuş da benim haberim olmamış.

Ve her haksızlığa uğrayıp da sessiz kalanlara da kızgınlığım aynı derecede. Madem olmuyor bir yerde salmak gerek demek ki nezaketi. İşte yaramıyor işte çoğu insanın bünyesine fazla geliyor bu nezaket denen şey.

Madem öyle hakkıyla yerine getirilmeli olması gereken. Hem de bağıra çağıra göze soka soka.

Üzgünüm ama ben vazgeçtim bu güzellikten. Bu güzel huydan bu hoş davranıştan. Çünkü çok canımı yakmaya çalıştılar. Benim artık bir gram dahi kaldıracak gücüm kalmadı.

Cumhuriyet mi demokrasi mi hak mı hukuk mu sonuna kadar kullanacağım.

Artık bir ayna olacağım. Bana su mu uzatacaklar su uzatacağım ateş mi uzatacaklar yakıp yıkacağım güler yüze güler yüz asık surata duvar gibi bir yüz...

Öyleyse bu işin raconu buysa bundan sonra böyle. Hadi oynayalım...