Hayatın içinden; Evre evre dönüşüm-2

Evrim hanım kendi yolculuğundaki çıkarımlarını içtenlikle paylaştı. Ruhsal iyileşme arayışındaki deneyimlerine kulak vermeye devam ediyoruz. Umut ve keşif dolu bu yolda bizlere hangi iç görüleri sunacak merak ediyorum ve sorularıma geçiyorum.

Şifa arayışında olurken bağımlılıkta geliştirebiliriz, bunun farkına varabildiniz mi?

“Bağımlı” kelimesini kullandığımızda daha çok maddesel olarak değerlendirip somut bir örnek arıyoruz. Soyut bağımlılıklarımızın pek farkında değiliz. Bende iyileşmek isterken, kendi halimi hiç fark edemedim. İyileşme adı altında kısa yolların, ritüellerin katkısını göremeyince oradan oraya savrulunca anladım ki her yöntem kendine bağımlı tutmaya çalışıyor. Biraz uzaktan bakınca 10 yıl boyunca bir şeylere, birilerine tutunmaya çalışmışım. Farkındalığım arttıkça bireyselleştiğimi hissettim. Kendi isteklerime kulak vermeye başladım. Zamanla kararlarıma da yansımaya başladı.

Geleceğinizi iyileştirmek isterken geçmişten getirdiğiniz ilişkileri ve ebeveynlerinizle olan bağınızı dengelemeyi başarabildiniz mi?

İyileşme yolculuğumun amacı içsel huzurumu dengelemek ve çocuklarıma kendimce iyi olanı aktarmaktı. Bir çocuğun ilk 7 yılının önemli olduğunu öğrendiğimde kendimi çok şanslı hissettim. Elimden geldiğince çocuklarımın yaşadıkları ilk deneyimlerinde onlara sevgimi şefkatimi yansıtmaya çalıştım. Sonrasında annemin ve babamın kendi çocukluklarını düşündüm, annelik duygumla onlara daha şefkatli bakmaya çalıştım. Annemin farkında olmadan birçok duygusuyla baş edemeyip bize aktardığını anladım. Bunları yaşarken annemin sevgisinden hep emindim. Sevgisini iletme şekli ve anlayışının farklı olduğunu keşfettim. Annemle kurduğum bağ daha da kuvvetlendi. İnsan merhamet ve şefkat duyduğu birinden farklı bir davranış gelse de kızamıyor. Annem değişmedi her zamanki gibi davranıyor ama ben olanı olduğu haliyle kabullenmeyi içselleştirdim. Bir sorun yaşadığımızda kendi sınırlarımı genişletip kapsamlı düşünmeyi tercih ediyorum. Bunları sözle dile getirmek kolay oluyor, uygulamaya geçince eski alışkanlıklarım hemen otomatik olarak yüzeye çıkıyor. Orada biraz emek, zaman gerekiyor. “Olanı olduğu haliyle kabul etmek” bu cümleyi herkes söylüyor ama bu kelimelerin anlamı çok derin. Üzerinde biraz mesai harcayıp pratik yapmak gerekiyor. Annemle ilişkimi daha dengeli hale getirince eşimle ve çocuklarımla olan ilişkilerimde de bağım kuvvetlendi. Birbirimize olan saygımız arttıkça sevgimiz de çoğaldı. İlk bölümde; “çaldığınız kapılarda derinleşebildiniz mi?” diye bir soru sormuştunuz. Önce kendimize sonrasında kendi seçimlerimizle kurduğumuz ailemize ve ebeveynlerimize derinleşmeliyiz, hayatın bu şeklide daha anlamlı hale geldiğini düşünüyorum. Bir insan kendini sorgulayıp, tanıyıp iyileştirebiliyorsa, olaylardaki verdiği tepkilerine bakıp, hissettiklerini anlamlandırabiliyorsa derinleşiyor demektir. Numara sırası gibi yapılacak listesini madde madde saymak kolay. Yapamadıklarımız, hırslarımız, egomuz biz var oldukça peşimizde… Bunlarla birlikte bir yol haritası belirleyip derinleşmek önemli… Bazılarını da sadece bileceğiz ve uygulayamadığımız birçok şey olacak. Her ne yapıyorsak, iyileşmeye vesile olduğunu düşünüyorum.

Toksik kelime anlamı "zehirli" demek, fiziksel zehirlenme yaşadığımız zaman bedenimiz hemen tepki verirken düşüncesel zehirlendiğimizi geç fark ediyoruz. Düşüncesel olarak zehirlendiğinizi fark edebildiniz mi?

-İyileşmeye çalışırken, insan eksik olan taraflarına daha çok odaklanıyor, kendi kusurunu görüyor. Eksikliğimize odaklanmak, karşımızdaki insana daha çok güven duymamıza sebebiyet veriyor. Bu yüzden uygulanan yöntemleri sorgulamadan direk kabul ettim. İyi gelmediğinde sorgulamaya başladım. İyi gelmeyen her ne ise maruz kaldığım için zehirlenme yavaş yavaş başlamış oldu. Bir insan kendini tanımadığında, bedenine ve zihnine iyi gelen yerleri keşfetmediğinde, zehirlenmek için zemin hazırlamış oluyor. Bende farkında olmadan zehirli olan düşüncelerin tadına baktım. Kendi mantığımı ve doğrularımı bulmaya başladığımda farklı bir davranış şekli geliştirdim. Aşı olmuş gibi düşünebiliriz. İyi gelecek yerlerle, zehirli yerleri, ayrıştırmak da belirli bir deneyim ve zaman gerektiriyor. Her ne kadar eğitimler alsak da uzman olduğumuzu düşünsek de yanılabileceğimize, hata yapacağımıza her zaman bir olasılık bırakmamız gerektiğini, ben yaşayarak öğrendim. Bu bir yolculuk, şifaya yakın olduğumuz kadar zehire de bir o kadar yakınız. Kendimizi bilmek için yollar arayacağız. “Biliyorum” denildiğinde takılıp düşülen uzun bir yol, bu yol. Ruhsal anlamda güçlü olunacak yerleri kişinin kendi belirleyip bu şekilde bir yol bulması gerekiyor. Hayat yolculuğumuz ne kadar sürecek hiçbirimiz bilmiyoruz, bildiğimiz tek şey birbirimizin sözüne, el uzatmasına, tebessümüne ihtiyacımızın olduğu. “Ben yaparım, ben bilirim, ben tek başıma hallederim.” Bu cümleleri yaşamak yorucu ve bedel ödetecek sonuçlara sebebiyet verebilir. Her an birbirimize muhtacız ve birbirimize de bağlıyız. Bunu hepimizin hatırlamasını tavsiye ederim.

Samimiyetinizle yaşadığınız deneyimleri paylaştığınız için teşekkür ediyorum. “Şifa ve zehir” yolumuzda iki seçenek var. Kendi bakış açımızla da kendimize iyi gelmeliyiz. Çoğu zaman geçmişe bakıp ne çok olumsuz duygu yaşadık derken yakalıyoruz kendimizi, oysa ki yaşanacak o kadar çok olumlu duygu ve his var ki. Yapamadıklarımıza odaklanmaktansa, yapılmayanları dile getirip yıkık dökükten bahsetmektense, olabileceklere odaklanıp elimizden geldiğince güzeli inşa edelim. Yaşamımızı kendi ellerimizle zehir etmeyelim, iyi gelelim önce kendimize sonra etrafımıza… Kendinizi inşa etmek için her adımınız size güzellikleri yaşatsın. Keyifli hafta sonları dilerim.