Sevgiye ihtiyacım yok zırvası

Biri: “Artık olgunlaştım. İnsanların sevgisine ihtiyacım yok. Bundan sonra değerimi insanların gözlerinin içine bakarak belirlemeyeceğim. Şimdiye kadar yanlış yapmışım.” gibi cümlelerle başlayıp sonrasında da bunu dini argümanlara da dayandırarak vurguluyorsa yani: “Benim Allah’ım var.” gibi cümlelerle devam ediyorsa muhtemelen yakın zamanda sevilmediğini, değer verilmediğini yoğun bir şekilde hissetmiştir. Çok canı yanmıştır. Ve insanların sevgisine "sözde" ihtiyacı olmadığını vurgulayarak rahatlamaya çalışıyordur. Halbuki en büyük yoksunluğunu o an yaşıyordur.

Bazı insanların sevmekle sevilmekle ilgili çok büyük dertleri vardır. Yaptıkları, yapmadıkları, cümleleri, davranışları, verici halleri çoğu zaman “sevilmek” içindir. Sevmeyi de sevilmeyi de çok severler. Onlar için dünyanın anlamı sevgidir.

Fakat insanlardan o ilgiyi, değeri, sevgiyi “anlayabildikleri” şekilde göremediklerinde stres hattına girerler. Stres hattındayken bazen “sevginin çok da önemli olmadığını” vurgularlar. Böyle bir beklentiye girdikleri için kendilerinden nefret ederler. Ve bu konunun kendilerini rahatsız etmemesi için farklı savunma mekanizmaları geliştirirler.

Toplumun, uzmanların hatta dini kimliği olan bazı insanların da sevgi ihtiyacını çok dünyevi çok anlamsız çok çocukça olarak nitelendirmeleri de maalesef kişinin bu savunma mekanizmasını geliştirmesinin önünü açıyor.

Peki, gerçekte olgun insanların, sevgiye ihtiyacı yok mudur? Sevilmek istemek anormal bir durum mudur? Sevildiğini hissettiğinde çiçek açmak, sevilmediğini hissettiğinde kurumak patolojik midir?

Sevgi, duygulardan bir duygudur. Bazı insanların hayatlarında bu duygu daha ön plandadır. Kimimizin hayatında yeterli hissetmenin kimimizin hayatında başarılı hissetmenin kimimizin hayatında da huzurlu hissetmenin ön planda olduğu gibi. Sevgi ihtiyacımızı yok etmemiz, yokmuş gibi davranmamız veya var diye kendimizi çocuk gibi hissetmemiz gerekmez. O vardır. Ve bu hayatta sevgiyi önemsiyor olmanın çok anlamlı getirileri de vardır. Burada sevgi ihtiyacımıza lanet etmek yerine sevgi ihtiyacımızla ne yaptığımıza, bu ihtiyacı nasıl gidermeye çalıştığımıza odaklanmak ve enerjimizi bunun için harcamak hem kendimizi kabul ettiğimiz anlamına gelir hem de en işlevsel ve en sağlıklı yoldan bu ihtiyacımızı gidermek, hayatta çok daha huzurlu olmak demektir.