Kaplumbağanınki sırtında, ya bizimki nerede?

Herkesin düşüncesi, evidir. Kaplumbağa sırtında, insan zihninde taşır tüm olanı biteni. Tek fark, kaplumbağanın evi aşikârdır, insanın evi ise sırlıdır. Hepsi bu… Muhtemelen neden bu şekilde bir benzetme yaptığımı soracaksınız? Hayatımızı, düşüncelerimiz şekillendirir, aynı zamanda bizleri de… Ve bizler nereye gidersek gidelim, yanımızda onları da götürürüz daima. Örneğin bir konuda kararsız kaldık. Kendimizle muhakeme eder, zihnimizdeki sesi dinler, konuyu kendimizce kapatırız. Veyahut zor bir gün geçiriyoruz. Bize şefkatle kucak açan yine zihnimizdir. Bizi teskin ederek, cesaretlendirir ve güne daha rahatlamış olarak devam ederiz. Bir nevi sığınırız ona… Ne var ki insanın sığınağı, kendini ait hissettiği yegâne yer, evi değil midir?

Ya bir ev hiç odasız olur mu?

Bu evin herkesin aşina olduğu girip çıkabildiği bilindik odaları olduğu kadar misafir odaları da vardır, kişinin kendine bile yabancı olduğu odalar…Bu ben miyim dediği, kendi ile tanışmadığı odalardır. Bu alanda keşfedilmemiş potansiyeller, yeni bir şeyler yazılmaya cesaret edilmemiş boş kağıtlar bulunur. İşin kötü tarafı, bu oda hiç kullanılmadan kilitli durur. Anahtarı bir ömür sahibinde olan en zengin odayı hiç kullanmadan ömrüne yük etmek, ne yazık değil mi?

Bir de insanın içeri girmekten korktuğu alt katta olan bodrum katını ( bilinçaltı) unutmamak gerekir. Kişinin kendinden kaçtığı alanlar vardır burada. Yüzleşmekten korktuğu, hiç uğrayası olmadığı kapıdır bu. Halbuki kişi, içeri girdiğinde yüklerinden hafifleyeceğini bilse hiç böyle yapar mı? Oysa orayı toparlamak, düzenlemek, havalandırmak gerekir. Zira insan, evinin bu bölümünü kendine boşuna yük etmez mi?

Sözün özü sevgili okurlarım, asıl evinize iyi bakın. Tüm bu hayat boyunca tek gerçek toprağınız orası çünkü…
Farkındalıkla, sevgiyle… Hoşça kalın…