Acılar

Daima acıdan kaçmak istiyoruz. Bu bazen kaygının verdiği acı bazen korkunun verdiği acı oluyor. Kısacası duygularımızın verdiği o “kötü” histe kalmakta güçlük çekiyoruz.

Sonra gözlerimizi kapatıyoruz. Bunun için sosyal medyayı, dizileri veya bizi acılardan uzak tuttuğunu düşündüğümüz diğer şeyleri kullanıyoruz. Aslında kendimizi uyuşturuyoruz.

Ama acıdan kaçtıkça acının bize ne dediğini dinlemedikçe daha farklı acıların içinde buluyoruz kendimizi.

Mesela mesleğimizle ilgili yetersizlik hissediyoruz. Zihnimiz bize ne olursa olsun yapamayacağımızı söylüyor. Biz sırf yetersiz hissetmemek yani acı çekmemek adına mesleğimizle ilgili eğitimlerden uzak duruyoruz. Hatta öyle bir noktaya varıyoruz ki mesleğimizi bırakıyoruz.

Peki sonuç ne oluyor?

Gerçek bir yetersizlik oluyor. Yani biz kaygıdan kaçayım rahat hissedeyim derken daha da büyük bir kaygının içine atıyoruz kendimizi.

Hayattan bir şeyler bize acı verir. Biz neyi seçersek seçelim bir tutum acı çekeriz. Bu bizim o şeye verdiğimiz önemle ve değerle de ilgilidir. İyi olmak istediğimiz alanda ister istemez kaygı yaşarız. Bu bizim o şeye önem atfettiğimizi gösterir.

O halde yapacağımız şey, bazı acıları yaşamaya gönüllü yani razı olmaktır. Eğer razı olur ve tercihlerimizi olmak istediğimiz kişi olma yönünde seçersek anlamlı, değerli bir hayat yaşamış oluruz.

Yıllar geçip de şöyle bir geçmişe baktığımızda değerlemiz doğrultusunda yaşadığımı bir hayatla karşılaştığımızda işte o zaman gerçek mutluluk ve gerçek huzuru yakalamış oluruz.