Yılgınım

Haftalar oldu ben artık başka şeyler yazmak istiyorum diye geçiyorum beyaz sayfanın önüne ama yok elim gitmiyor dilim varmıyor.

Haftalar oldu diyorum ya her şey iyi olacağı bunca şeye dur deneceği yerde işler daha da kötü oluyor sanki inadına inadına daha çok katliamın şiddetini arttırıyorlar.

Ne dünya dur diyor ne İsrail duruyor anca orada onlar şehit olurken bizde izliyoruz .

Ne anlatayım şimdi geçip burada. Ne yazayım neyden şikayetleneyim veya sevineyim üzüleyim dilim nasıl varsın.

Yalan değil sevindiğim de var üzüldüğüm de canımı sıkan da ama kendi kendime bile ayıp geliyor ki. Buna mı sinirlendim şuna mı üzüldüm şimdi diye kendimi ayıplarken buluyorum.

Bazen bunaldığım hiçbir şeye yetişemediğim yetemediğim anlarım oluyor bende inadına böyle anlarda acayip sinir küpüne dönerim durup bir ferahlatacağım yerde kendimi daha da yüklerim üzerime daha çok giderim olurum sonra alev topu. Şu sıralar o anlarda bağırdığım oluyor çocuklara tamam bende haklıyım ama onlarda masum. Sonra o zirve an geçince bir sıkıntı bir üzüntü çöküyor üzerime gözümün önüne neler geliyor neler sonra ağır geliyor silmeye uğraşıyorum onları beynimden. Bin pişman gidip sarılıyorum gece onlar uyuyunca da bir ağlama tutuyor beni istemsiz akıyor yaşlar.

Beynim de o görüntüler gözümde yaş. Düşünmesi bile çökertiyorken insanı bir de bunu yaşamak...

Bu benim normal günümü her anımı böyle etkilerken adam çıkıp "Bu benim bizim sorunumuz değil bu Arap'ın sorunu " diyebiliyor mesela. Ya da "Satmasalardı zamanında yerlerini, bana ne... "

Orada o kadar çocuk ölürken bunları söyleyebiliyorlar. Ağzım açık sadece bakıyorum. Çok adice geliyor bana, bir insan söyleyemez bunu gibi geliyor. Söyleyememeli ya vicdani el vermemeli.

Ben bu aralar insanlık ve vicdan denilen şeyi empatiyi gerçekten saf karşılıksız duyguyu sorgulamaya başladım. İnandığım doğrular şekil değiştirdi. Bazı şeylerden artık emin değilim.

İnsanı insan yapan duygular yalanmış mesela. Vicdan mı? Yokmuş aslında.

İsrail'in ne olduğu zaten meydandaydı da hadi .

Bayıldığımız ayıldığımız Avrupa Amerika adaletini özgürlüğünü de gördük. Ders alır mıyız? sanmam . Daha önce de göstermişti bu yüzünü bize Afganistan'da Irak da ama bakın zaman her şeyin ilacı derler ya geçti gitti unuttuk bitti. Ama onlar hatırlatmaktan bıkmıyorlar biz unutmaktan.

Bizim Avrupa seviciliğimiz iflah olmaz. Bambaşka evrelerde orası bizde.

Yılgınım anlayacağınız neresinden tutsam elimde kalıyor her şey. Azıcık da depresif.

Her şey canımı sıkıyor bu kadar bastırılmış olmak bunu anlamadan hissetmeden bu duruma gelmek. Korkak olmak ,dünyalık şeyler için korkmak. Haksızlık karşısında bun ağız yumar olmak, olabilmek...

Bize karşı içim ölüyor, inancım kayboluyor. Ve bu çok kötü bir şey.