Öze dönme meselesi

Biz istediğimiz kadar Türklüğümüzü unutmaya çalışalım, görmezden gelelim, en arkaya atalım, rahatsız olalım, saklayalım… Hepsi boşuna, hepsi gereksiz bir çaba.
Evet, biz istemeyebiliriz, sevmeyebiliriz, saklamaya çalışabiliriz; fakat bu gerçekleri değiştirmiyor. Bu tutum sadece zaman kaybı. Zaten en ufak bir açığımızda bunu yüzümüze vurmak için bekleyenler var. Hiçbir fırsatı kaçırmıyorlar.

İnsani değer, can, kaza, felaket, acı… Hiçbiri umurlarında olmuyor. Onların tek derdi; senin Türklüğün. Gerisi onlar için teferruat.
İnsanlar hayatını kaybetmiş, acı bir kaza yaşanmış, komşu bir ülke zor durumda… Bunların hiçbiri önem arz etmiyor onlar için. Hiç tereddüt etmeden, utanmadan, sıkılmadan —hatta belki de zevk alarak— paylaşım yapabiliyorlar. Hepimiz gördük.

Aslında bu gerçek hep gözümüzün önündeydi. Ama biz yıllarca bunu görmemek, anlamamak için adeta özel bir çaba sarf ettik. Onlar gibi kendimizden nefret etmeye kalktık.

Nasıl olur da bizi en ufak bir hatada mahvetmek için fırsat kollayanlarla aynı düşünceyi paylaşabiliriz? Onlara empati duyabilir, özenebilir, onlar gibi olmak için heves edebiliriz? Bunu aklım almıyor, anlayamıyorum ve muhtemelen hiç anlamayacağım.

Bizim kendimizle derdimiz ne?
Kendinden bu kadar rahatsız olan, varlığından utanan başka bir millet var mı? Oysa sen; dünyalara hükmetmiş, barış, adalet, huzur getirmiş bir neslin torunusun. Dünyanın en büyük imparatorluklarından birini kurmuş, yaşatmış ataların var. Tarihinde insanlığın yüzünü kızartacak tek bir an bile yokken bu kendini küçümseme neden?

Tarihi kanla yazılmış, hâlâ aynı eylemleri sürdüren İngiltere bile kendi geçmişini göklere çıkarıyor. Kralını altın tahtlarda gezdiriyor ve bunu büyük bir gururla sergiliyor. Biz de hayranlıkla izliyoruz.
Neden? Çünkü onlar önce kendilerine hayran. Ellerinden kan aksa bile kendilerini severler.
Fransa öyle, Rusya öyle, İspanya öyle… Hangisini sayarsan say, hepsi kendi varlığıyla gurur duyar.

Biz ise en şanlı tarihe sahip olup da en çok ezilip bükülen milletlerden biri hâline geldik.
İş yine psikolojiye döndü:
“Sen kendini sevmezsen karşındaki hiç sevmez.”
Biz önce kendimizi sevmeliyiz.
Silkinip geçmişimize, bugünümüze, geleceğimize bakıp kendimize gelmeliyiz.

Hani bir söz var ya:
“Sen Türklüğünü unutsan da karşındakiler unutmaz.”
İşte bunu bir kez daha yaşadık, hem de defalarca yaşadığımız gibi.

Ayakta durmak zorundayız.
Dik durmak zorundayız.
Özümüze dönmek zorundayız.
Kendimizi sevmek zorundayız.

Çünkü en ufak bir tökezlemede üzerimize çullanmak için fırsat kollayanlarla dolu etrafımız.
Ve çünkü burası ana vatan…
Ve biz Türk’üz.