Gri bulutlar sardı yine ufku

Artık bazı keskin düşüncelerim değişime uğramaya başladı. Bazen ne düşüneyim nasıl anlayayım onu bile şaşırıyorum bu aralar. Ama eskiden kızdığım, iyi bakmadığım, bana abes gelen bazı şeylere tolere göstermeye başladığımı fark ettim.

Ne kadar çok şeyi üst üste yaşadık değil mi? Nasıl bir kaos ortamında yaşıyoruz? Ama sanki bugünlerde daha mı fazlalaştı bu kaos yoksa artık benim kaldırma kapasitem mi doldu, bilmiyorum. Bu geçen günler ağır geldi bana. Ve hala da gelmeye devam ediyor. Kafam şişiyor gözlerim buğulanıyor resmen. Sohbet ortamında gündem açılsa 'gözünüzü seveyim kapatın' diyorum 'başka şeylerden konuşalım' ya da kaçıyorum.

"Gördün mü şöyle şöyle olmuş ..." falan diyene, "Görmedim, bakmadım, bakmaya da niyetim yok" diyorum. Hakikaten bazen hiç bakamıyorum göz ucuyla gördüklerim bana yetiyor çünkü.

Hiç olmazdı eskiden. Şöyle başımı alıp da kaçasım var. Uzaklara, bir müddet kafa dinlemeye, ruh dinlendirmeye, dinginleşmeye, sakinliğe, dinginliğe...

Kalabalık ortam seven ben sessiz yerlerle işi olmayan ben o yüzden köydür bahçedir pek aramayan ben öyle yerlere kaçmak istiyorum artık. Ya hakikaten yaşlandım kafam götürmüyor veya gerçekten kaçılacak ortamdayız. 10 küsür yıl önce kalabalık, gürültülü bir semtten sessiz, sakin köy vari o zamanlar 10 dakikada bir evin önünden insan geçen, araba sesi bile duyulmayan bir semte taşındık. Ne çok garipsemiş hatta hüngür hüngür ağlamış, 'biz burada kafayı yeriz' demiştim. Bu sessizlik insanı delirtir. Çünkü hiç alışık olmadığım ortamlar. Ben kargaşanın göbeğinde büyümüş insanım. Neyime benim sessizlik. Annem babam mest tabi ama biz çocuklara resmen işkence olmuştu 1 yıl. Evet evi seviyorduk ama ortama mahalleye alışamadık. Böyle mahalle mi olurdu bir kere.

Şimdi devran döndü ve biz şu an o 10 yıl önce ağlayan çocuklar, 'biz o kargaşada iyi büyümüşüz haa' diyoruz gülerek ve şaşırarak. Şimdi buranın üzerine bir de para da verseler hadi gidin diye kimse kıpırdamaz eminim. İşte ben ülkemde o sessizliği sakinliği özledim.

Evet tamam karmaşanın içine doğduk amenna. Evet atalarımız dahi öyle doğmuş, zaten var olan bir kargaşadan çıkarıp almışlar evet hatta ve hatta 3 bin yıl önce de böyleymiş buralar oda tamam.

Ama arkadaş hiç mi durulmaz ya?

Hiç mi nefes alacak? Vakit bulunmaz ya ? Hiç yorulmaz mı bu topraklar bu insanlar?  Tamam bak tarih de en ferah en refah halinde bile çorbaymış buralar ama diyorum sanki bu aralar çok safları sıklaştırdı. Ya da bu toprakların insanında artık takat kalmadı bu kadar ritme. Daha kötü halleri de geçmiş ne cehennemlerden çıkmış eyvallah. Ama şimdi de o cehennemden farkı yok ki. Görünüş farklı sadece yaşanan aynı.

Arık gideceğim buradan yapamayacağım burada diyene eskisi gibi kızamıyorum ne yalan söyleyeyim. Zor çünkü daha da zorlaşacak gibi duruyor ufuklar yine bulutlu. Güneşe hasret kaldık çok.