Aynı olay, farklı iki duygu...

Çocukla oynar gibi tüm dünya ile oynuyorlar, dalga geçiyorlar resmen. Sanki kimseyi umursamadıklarını inadına gözümüze gözümüze sokmak için yoğun çaba harcıyorlar. Bilerek, isteyerek, bundan zevk alarak yapıyorlar bunu üstelik. Sanırım böyle olunca yaptıklarından daha yoğun zevk alıyorlar.

İsrail yine Gazze’ye saldırdı, yine ateşkesi ihlal etti, yine masum çocukları bombaladı.

Yani yine ve yeniden yanıltmadı bizi. Kimse de inanmamıştı zaten ama bunu da bilmiyor, anlamıyor değiller kendileri.
Bile bile, isteye isteye…

Nasıl bir düşünce yapısı, nasıl bir psikoloji vakası ise bunlar, çok büyük haz ile yapıyorlar tüm yaptıklarını. Düzeneceklerini öyle bir kurmuşlar ki ve üstelik öyle çok güveniyorlar ki bu kurdukları düzene, dünyanın hiçbir şey yapamayacağından öyle eminler ki...

Bu sefer bunu anladım ben mesela. Bilerek yaptıkları bir davranış şekli bu. Artık onlar da biliyorlar kimsenin onlara güvenmediğini ama bundan zevk almaya da başladılar ki, daha çok hoşlarına gitmiş olacak ki bu durumun üzerine gidip dünyanın çaresizliği karşısında güç zehirlenmesi yaşıyorlar.

Dünyanın gözünün içine baka baka bir milleti yok etmeye çalışıyorlar, neslini tüketmeye uğraşıyorlar. Artık herkes bunda hemfikir. Aslında İsrail, Filistinlilerin hiçbir yere gitmesini istemiyor; “gidin” diyor ama tüm yolları da türlü alavere dalavereyle kapatıyor. Onlara bir çıkış yolu bırakmıyor, köşeye hapsediyor ve tümünü yok etmeye çabalıyor.

Filistinli diye bir ırk, bir millet kalsın istemiyor dünya üzerinde. Nasıl Amerika yerlilerini yok ettilerse geçmişte, aynı şekilde onlar da bir ırk yok etme derdindeler. Böyle de giderse muvaffak olacaklar.

28 Ekim sabahı otobüs bekliyoruz çocuklarımla Tophane’de ve birden üzerimizden üç tane alçak uçuş yapan savaş uçağı geçti ve bu tabii ki büyük bir gürültüyle oldu.

Etrafımdakiler de dahil hepimiz bir anda panik olduk çünkü ses çok güçlüydü. Haliyle büyük oğlum anında çok korktu: “Savaş mı var?” dedi bana sokularak. Ve bu soru beni o an şok etti, bildiğimi de unuttum anında. “Oğlum, ne alakası var? Neden savaş olsun, o nereden aklına geldi?” dedim.

“Eee,” dedi, “bunlar savaş uçağı ama ve çok yakınlar.”

Ben daha cevap veremeden otobüsümüz geldi, biz bindik. Sonra aklıma geldi nedeni. Büyük bir sevinçle tuttum oğlumu ve “Yarın 29 Ekim, bayram...” dedim. O da tabii hemen anladı ve anında gevşedi yüz ifadesi; “Gösteri yapacaklar o zaman, prova yapıyorlar yani.” dedi ve gülmeye başladı.

O hallerine öyle duygulandım ki, bir anda aklıma Gazze geldi. Bu korkutucu, insana ister istemez ürperti veren sese her an maruz kalıyorlar ve üstelik o uçaklar boş boş geçmiyor üzerlerinden. Nereye ne bırakacakları belli değil; bunun bilincindeler. Saniyeler içerisinde bir yerden patlama sesi gelecek akabinde çünkü, bu yer kendi bulundukları yer de olabilir... Ve insanlar buna maruz kalmakla kalmıyor, çocuklarının o yüz ifadelerini, gözlerindeki korkuları da görüyorlar.

Anne-baba için evladının korkusuna, onun o tepkisine şahit olmak öyle zor ve sarsıcı bir an ki…

Mesela o an oğlumun yüzündeki o korkuyu silmek istedim hemen; korksun hiç istemedim. Sonra 29 Ekim sabahı zevkle, gururla izledik uçakları, hepimizin hoşuna gitti ama içimde bir buruklukla. Ben nedenini bilerek gurur duyuyorum, onlar nedenini bilerek korku duyuyorlar.

Dünya gerçekten çok garip.