Anlayamıyorum

Aklımda kafamı kurcalayan ama hala cevabını tam anlamıyla bulamadığım yığınla sorular zinciri var.

"Acaba dünya üzerinde bu kadar uğraşılan başka bir din var mı?

İslam dini ile bazı kesimlerin ne alıp veremediği var?

Kime ne zararı dokunmuş da bu kadar nefret besleyebiliyorlar?

Bu kadar nefret niye hem?

Bu kadar çirkinleşecek ne var? Üstelik ilk de değil.

Gavur gavurluğunu yapıyor da yapıyor diyoruz da bize ne oluyor? İşte bunu hiç anlamıyorum.

Bizim kendimizle özümüzle olan bu kavgamız neden var? Ve niye bu kadar keskin?

Peki, başka bir millet var mı ki dünya üzerinde kendiyle bu kadar kavgalı olsun?

İnsan hem dininden hem ırkından hem coğrafyasından hem atasından hem geçmişinden ve de geleceğinden neden bu kadar rahatsızlık duyar?

Ellerinden gelse ne var ne yoksa komple koskoca ülkeyi değiştirmek isteyenlerin sayısı azımsanmayacak kadar çok. Bu fesatlık bu kabullenmeyişlik neden?

Bu millet yeni böyle olmadı artık ne zaman bu şekle evrildi onu bile bilen yok. O kadar eski bir tarih ama yine de ne kadar eski olursa olsun ortada keskin bir kabullenmeyiş var.

Hele azınlık bir kesim var. Ellerine geçeni hiç acımadan geçmişte ne zulümler yapıldıysa belki de kat be kat fazlasını yapmaya HALA yapmaya can atıyor. İçi gidiyor, o fırsatı bulamadıkça da daha da deliriyor, çileden çıkıyor, bir canavara dönüşüyor. Ve bu her geçen gün katlanarak devam ediyor.

Kendini seçilmiş üstün kılınmış sınıfına koyuyor (bunun kriterleri ne, neye göre böyle bir karar veriliyor bilmiyorum ama) bundan da gurur duyuyor. Kendi gibi olmayan kendi gibi düşünmeyen yaşamayan kim varsa anında aforoz ediyor ve yaşama hakkı tanımıyor. Kendince...

Yıllardır da bu millet sabırla ha biter ha geçer ha söner diye bekliyor ama yine gördük ki bunların soyu tükenmeyecek.

Hem sevmeyecekler hem aşağılayacaklar hem hor görecekler ama kendilerinden başka kimseye de yar etmeyecekler koskoca ülkeyi.

Ben sanırım artık biraz bu tepkilere karşı duygusuzlaştım. Hastalık olarak görüyorum. Hem üzülüyor hem de gülesim geliyor nedense.

Birinin yaptığım bir şey için veya komple ben olduğum için bu duyguları içeren bir bakışını yakalasam ciddi duramıyorum ve gülmeye başlıyorum. Ve üstelik bunu karşımdakinin göz bebeklerine bakarak yapıyorum ama istemsizce.

Ve tahmin edersiniz ki acayip bir atmosfer oluyor o an.

Leman dergisine de çok tepki veremedim o yüzden. Herkes gibi veremedim en azından.

Hem ilk vukuatları değil ne oldukları belli, hem de artık bu tür şeylere hangi duygu durumuyla tepki vermeliyim bilemiyor ve içimde enteresan duygu şelalesi yaşanıyor o an.

Bu sefer dıştan görünen tepkim tabii ki gülmek olmadı ama kızmak da olmadı.

Sadece bir sürü soru işareti doldu kafam. Gerçekten anlayamıyordum çünkü.

Ben sevmediğim bir şeyden uzak dururum mesela üzerine gitmem. Ve eminim ki olması gereken budur ve herkes bunu yapıyordur.

Ama bunlar öyle yapmıyorlar. Hem sevmiyorlar hatta nefret ediyorlar hem de uğraşmadan bakmadan görmeden araştırmadan dinlemeden kurcalamadan duramıyorlar.

Hep bir müdahil olma peşindeler, hep bir çomak sokma, kışkırtma derdindeler.

İyi de acaba diyorum hiç mi düşünmüyorlar bu yeni kabul edilen bir din değil ki. Tarihi apaçık ortada. Olan biten giriş gelişme her şey ayan beyan.

Yüzyıllardır kimsenin bozmasına karıştırmasına değiştirmesine gücü yetmemiş hem de tüm uğraşlara, onca çabaya, paraya, güce, insan hayatına, uğruna verilen canlara rağmen korunaklı kalmış dünyanın tek değiştirilmemiş, üzerinde herhangi bir oynama yapılamamamış dini olarak kalabilmiş ve üstelik herkes tarafından bu kabul görmüş bir dinle hala neden uğraşma gereği duyarsın bıkmadan usanmadan.

Sen sevmezsin, uzak durursun, bakmazsın, gitmezsin, görmezsin, duymazsın geçer gidersin ama bu da neyin nesi?

Hala umutları var üstelik ki bu çaba bu yüzden.

Anlayamıyorum.

Ama sanırım onlarda anlayamıyorlar galiba ki bu uğraş bu yüzden.

Veya tarih okumuyorlar, bilemiyorum.