İyi değiliz

"Dolar" dı, dolmazdı, anayasaydı, başkanlıktı vs vs derken yığınla toplumsal meseleleri göz ardı ediyoruz.

Göz ardı ettiklerimiz gelecekte içinden daha da çıkılmaz noktalara geleceğimizin işareti.

Toplum olarak bir boş vermişliğin, umursamazlığın girdabına düştük.

Mesela;

Dün akşam belediye otobüsündeyim.

Karşılıklı koltuklar, birinde yaşlıca bir hanım, yanında genç sayılabilecek yaşlarda bir hanım.

Karşı koltukta bir baba ve yanında en fazla beş yaşında olan bir kız çocuğu.

Çocuğun elinde akıllı telefon, oyun oynuyor.

Oynadığı oyun, tam anlamı ile şiddet içerikli.

Çocuk tam anlamı ile oyuna konsantre olmuş, kimseyi görmüyor ve umursamıyor.

Yaşça büyük hanım;

Bak babaannen gibi bir teyze var, babanın kucağına otur dedi.

Çocuk duymadı bile.

Baba;

'Aman kıyameti koparır' dedi.

Biraz daha genç olan hanım ayaktaki yaşlı yolcuya kalkarak yerini verdi.

Şimdi;

Biz bu çocuktan ne bekleyeceğiz?

Anne, baba ileride çocuğundan şikâyetçi olduğunda ben seni böyle yetiştirmedim diyecek.

Maalesef doğru.

O çocuğu siz yetiştirmediniz.

Bir kaç dakikalık sessizlik ve konforunuz için çocuğunuzu o akıllı dediğiniz telefon yetiştirdi.

O tazecik beynine, bilinçaltına ne mesajlar yüklenmesine sebep oldunuz ve oluyorsunuz.

O masum yavruların birer canavara dönüşmesi için kurulan senaryoların tetikçisi oluyorsunuz.

Sonra;

O çocuklar biraz dada büyüyecek, ergenliğe adım atacak.

Ve;

Belediye otobüsünde, çarşıda, tramvayda, yolda yürürken;

O çocuklar öylesi sunturlu küfürlerle konuşacaklar ki;

Sanki normalmiş gibi.

Ve siz bunları duydukça yüzünüz kızaracak, öfkeleneceksiniz.

Öfkeleneceğiniz, kızacağınız o çocuklar değil.

Kendiniz, kendimiz olacağız.

Ve yine "bunları biz yetiştirmedik diye" başka suçlular arayacağız.

Aynaya bakmadan...

.