Bu yazının başlığı olmaz

İki gündür sosyal medyada dolaşan bir haber.

"Bir ilimizde 38 günlük bebek cinsel tacizden dolayı hayatını kaybetti"

Bu iki gün boyunca, dolaşan haberin asılsız olmasını, bir sosyal medya balonu olmasını umudumu yitirmedik.

Ne acı ki o şehrin valiliğinden yapılan resmi açıklama ile haberin doğruluğu tescillendi.

Muhtemeldir ki, çoğunuz o şehrin adını biliyor.

Ancak;

Kişisel tercihlerimden dolayı şehrin ismini anmıyorum.

Bu mesele ne o, ne de başka şehrin meselesi.

Mesele tüm Türkiye'nin meselesi.

Böylesine insanlık dışı yaratıkların işlediği suç bile diyemeyeceğim eylemi bir şehre mal etmek en azından insafsızlıktır.

Yok anayasa, yok başkanlık, yol o, yok şu- bu derken bize neler oldu ve oluyor farkında değiliz.

Bırakın memleketi, insanlık elden gidiyor, insanlık.

Günlük kazanımlar, hırslar, makamlar uğruna kulak ardı ettiğimiz, görmezden geldiğimiz gerçekler birer birer yüzümüze vuruluyor, vurulacak.

Ancak;

Yüzümüze yüzümüze vurulan bu gerçekler bizi kendimize getirecek mi?

Umudum gittikçe azalıyor.

Hangi makam, hangi kazanç o masum bebeğin canından daha öte.

Bu derece örselenen, kimliksizleşen bir toplumda;

Yarın;

Sizin çocuğunuzun, torununuzun başına aynısının gelmeyeceğine dair garantiniz nedir?

Bana dokunamazlar mı diyorsunuz?

Mezarlıklar dokunulamayacağını zannedenlerle dolu.

Bu vahşi, insanlık dışı cinayeti işleyenler kadar sorumlu olanlar;

İktidarı ile, muhalefeti ile siyasiler, en altından en üstüne bürokratlar, toplumsal hizmet verdiğini söyleyen, atınca mangalda kül bırakmayan STK lar, bu gidişi hızlandıran medya vs vs.

Hepimiz;

Ama hepimiz bu vebali taşıyoruz.

Özellikle de medya.

Ülkenin gerçekleri gün gibi ortadayken, gidişat bu yöndeyken, sıcak koltuklarından olmak istemeyen, etliye-sütlüye dokunmayan, lay lay lom ile günü geçiştiren, üç-beş kuruş için takla atan, görmeyen, duymayan medya.

Vebal büyük.