Yolcu…

Hepimizin bir hayatı ve hayatın içerisinde yaşadığımız rüyaları var. Gitmek istediği yerler ve noktalar var. Bu yerleri gerçekten biz mi istiyoruz yoksa bilinçaltında bizlere pazarlanan güzellemelerin iyi geleceğine inanarak yarınlara mı yürüyoruz?

Bilinçaltı kavramını derinlemesine öncelikle iyi tanımamız gerekiyor.

Günümüz ve geçmiş toplumlarda dâhil olmak üzere, milletler ve içerisindeki aileler kültür formu ve içerisinde barındırdığı bilinçaltı mesajlarla yönetilir ve belirli bir noktaya hizaya getirilir.

Bu durum bazen o kadar ileri gider ki neye kızıp kızmayacağımızı bu bilinçaltı mesajlar ve toplum mühendisliği bizim yerimize düşünür harekete geçer.

 Kontrol mekanizmasının bu kadar açıkça çalıştığı bir dünyada yolcu olan insanoğlu kendi vaktinin değerini ne kadar biliyor?

Yeryüzünde parayla satın alamayacağımız iki olgu vardır.

Sağlık ve Zaman…

Bizler ise zamanımızı 100 yıl sonra hatırlanmayacağımız, adımızın dâhil okunmayacağı bir ortamda kendimizi kör kuyulara atma konusunda çok bonkör davranıyoruz. Planların kendi planlarımızın olduğuna, hedeflerimizin kendi hedeflerimizin olduğuna inanıyoruz.

Öğretilmiş çaresizlik içerisinde yüzüyoruz ama kollarımız yok.

Ne yapmamız gerekiyor?

İlk önce fani olduğumuzu ve en başta hatırlamamız gerekiyor. Sonrada insan olduğumuzu tekrar farkında varmak gerek.

Bize yeryüzünde iyi gelen şeyleri cımbızla ayıklar gibi tek tek ayıklamamız gerekiyor ki yaşama sebebi bulalım.

İyi gelen şeyler derken öğretilmiş çaresizlikler içerisinde dayatılmış mutluluklardan bahsetmiyorum. Gerçek mutluklardan bahsediyorum.

Kendi benliğimizi aramak için bir yolcu gibi yola koyulmayız.

Yola çıkmak için vakit hiçbir zaman geç olmaz, vakti gelmemiştir veya yolu bulamamışızdır.

Sabahlara kadar yazılıp, çizilip tartışılacak bir konudur yolcu olmak.

Yolda değilseniz eğer neden yolcu olamadığınızı bir sorgulayın!

Sevgi ve Saygılarımla…