Benden söylemesi

İyi olan ne kadar iyi? Kötü nereye kadar kötü? İyinin kötüsü mü? Kötünün iyisi mi? Nereye kadar iyilik, nereye kadar kötülük? Bu soruların içinde epeyce boğulduk. Ne kadarı iyi, ne kadarı kötü bilinmez. Kötüsünü gördük. İyisi var mıdır? Hiç bilinmez.

Gündemin içinde o denli kaybolduk ki yediğimiz yemekte, gezdiğimiz yerde, evimizdeki çay saatinde her an gündemi takip edip başka konu konuşamaz hale geldik. Bu durum bizim için çok normal ve hatta olması gereken gibi görünse bile yansımaları ne yazık ki öyle olmadı. Biz gündemi takip ettik. Hakkında yorumlar yaptık, hatta gündemden haberdar olmayan insanları ülke gerçekleri ile ilgilenmemekle suçladık, yurttaşlık bilinçlerini sorgular duruma geldik. Biz bunları yaparken yarın büyüyecek olan çocuklar ne yaptı? Yaptığımız hareketin, konuştuğumuz sözcüklerin, içinde bulunduğumuz her eylemin kaydını aldı. Durup dururken bu konuya değinmek aklıma otururken gelmedi elbette. Henüz yedi yaşında olan öğrencilerimin bana kullandığım oyu sormaları bizim bir tarafta tartışıp medenileşirken(!) diğer tarafta büyük bir önyargıyı hatta nedenini asla anlamadıkları bir kin duygusunu çocuklara aşılıyor olduğumuzu fark ettirdi.

Her zaman çocukların gündelik hayattan ve toplumsal olaylardan büsbütün soyutlanmamaları gerektiğini, yaşadıkları dünyadan izole olarak büyümemeleri gerektiğini savunurum. İleride yetişkin olacak ve hem kendini hem toplumu geliştireceklerse elbette yaşadığı evreni tanımalıdır. Ancak bunun ölçüsü ne kadar olmalıdır? Bu soru geçtiğimiz iki, üç gündür bir hayli aklımı kurcalıyor. Zihinsel yeterlilikleri henüz tam olgunlaşmamış; doğruyu ve yanlışı, erdemli olanı ve olmayanı yeterince ayırt edebilecek düzeye gelmemiş olan çocukların bu denli taraftar konumuna geçmeleri kocaman bir soru işareti. Karşılaştığım durumlarda bu soru işaretini bir hayli destekliyor. Aralarında geçen aşağılayıcı konuşmalar, henüz fikirleri yokken fanatik boyuta geçmeleri bir yerde bir hata yaptığımızı gösteriyor.

Elbette her anne-baba geleceğe kendilerinden bir miras bırakmak adına bir çocuk dünyaya getirir. Çocuklarının kendilerine benzemelerini, kendileri gibi düşünmelerini, kendi tuttukları takımı tutmalarını hatta kendilerinin gerçekleştiremedikleri hayallerini çocuklarının gerçekleştirmelerini isterler. Ancak durmamız gereken nokta onların zihinsel yeterliliklerinin yanlarında konuştuklarımızı ve empoze etmeye çalıştığımız fikirleri kendi dünyalarında anlamlandırıp anlamlandıramayacaklarının muhakemesine varmak olmalı. Fikrinin olmadığı konuda sizin fikirlerinizi kendi fikri gibi benimsemesi yarın bir başkasının doğrusunu koşulsuz kabullenmesine neden olacak. Bugün ise arkadaşları ile sebebini bilmediği doğrular yüzünden ayrışmasına neden olacak. Benden söylemesi…