Ölmeden mezara koydular...

Bilal KAYAALTI

Dünya telaşına o kadar kendimizi kaptırdık ki bir gün öleceğim izi bile unutuyoruz. Aslında ölüm ötesi hayata dair hepimizin bir endişesi var ama ölümü yeterince hatırladığımızı aklıma getirdim. Buradan yola çıkarak, Bursa basınında bir ilke imza atıp ölmeden mezara girdim. Kefene sarılmak bile insanın tedirgin olmasına yettiğini anladım.

İlk defa bir gazeteciyi canlı canlı kefenlediklerini söyleyen Mezarlıklar Şube Müdür Semih Öz ve ekibi, şaşkınlıklarını gizleyemediler.

'SOĞUKLUĞUNU HİSSETTİM'

Hangi gözle bakarsanız bakın, ölüm, akıl ve şuur sahibi olarak yaratılmış, varlıkların çoğunluğu üzerinde tasarruf yetkisine sahip kılınan insanın ilgisiz kalamadığı önemli bir gerçek. Farklı sebepler olmak üzere her gün başta kalp krizi, trafik kazası, farklı hastalıklar, yaşlılık vb. sebeplerden dolayı vefat eden onlarca insan, gasilhanede teneşire yatırılıp yıkandıktan sonra kefenleniyor, tabuta konulup, cenaze namazı kılındıktan mezarlıkta toprağa veriliyor. Ben de ölmeden,  ölümün soğuk yüzünü ister istemez hissettim.

Açılan mezarın içine girip yattıktan sonra, ifade edemesem de soğuk terler döktüm, nefes alışım hızlandı.

'TANSİYONUM ÇIKTI, NABIZ ATIŞLARIM HIZLANDI'

Mezarlıklar Şube Müdürlüğü Gasilhanesi'nde görev yapan gassallardan cenazeler hakkında bilgi aldıktan sonra, ölmeden önce kendimi kefenletmek istediğimi söylediğimde, kısa süreli şaşkınlık geçirdiler ve 'bugüne kadar ölmemiş bir insanı kefenlemediklerini' ifade ettiler. Buraya kadar her şey normal akışında devam etti, ta ki teneşire bedenim temas edesiye kadar. Vücudu parçalanmış, aylarca komada kalmış, kurtlanmış, intihar etmiş kişilerin yıkanıp  kefenlendiği metal teneşire yattıktan sonra, bir an da nabız ve kalp atışım yükseldi, dudaklarım kurudu. Beni acayip bir his kuşattı. Kefenleme işlemine başlayan gassallar, beyaz patiskayı bedenime sarıp, kuşakları da ayak, bel ve başımı kapatacak şekilde bağlamalarının ardından, ölümün sanki o an ensemde olduğunu hissetim. Hatta, yıllardır cenaze yıkayan gassallardan biri, "Tamam gereken yapıldı, renginiz soldu, isterseniz kalkın" demesi her şeyi tüm çıplaklığı ile ortaya koydu.

Mezarcı, tahtaları tek tek üzerime kapattıktan sonra, ne yapacağımı şaşırdım, kalp atışım hızlandı.

'KABRE GİRDİM, TAHTALAR ÜZERİME KAPATILDI'

"Ölüm soğuk yüzlü de olsa bizim varoluş gerçeğimizdir" demek şöyle dursun, onu nefretle anıp varlığından neredeyse bahsetmek istemeyenlere rastlıyoruz. Büyükşehir Belediyesi'nin Mezarlıklar Şube Müdürlüğü'ne bağlı gasilhanede teneşire yatıp kefenlendikten sonra, Hamitler Mezarlığı'na geldim. Mezarcılara, açtıkları mezara gireceğimi söyleyince ne diyeceklerini şaşırdılar. 'Gazeteciyim, ölmeden, ölümün soğuk yüzünü ve gerçekliğini görmek ve anlatmak için buraya' geldiğimi söyledim.  Servi ağaçlarının bir asker gibi sıra sıra dizildiği kazılan mezarın yanındayız. Yeni açılan kabre indikten sonra, gasilhanede yaşadığım sağlık sorununu, yani nabız yükselmesi, kalp atışları komplikasyonu ile bir kez daha karşılaştım. Mezara boylu boyunca yattım, mezarcı, üzerime her birinin genişliği ortalama 25 santim olan tahtaları dizmeye başladı.  Sanki göğsüme birisi tonlarca ağırlığında bir kaya parçası koymuş gibi, nefes alıp vermem değişti, her yer karanlık, bedenimi saran kefen ve üzerime mezara yatay bir şekilde konulan mezar tahtaları kapatılınca, mezarcılara hissettirmesem de bir an önce kabirden çıkmak için can attım. Soğukkanlı olacağımı mırıldanmama rağmen, gasilhane de ve mezara girdikten sonra, ölümün soğuk yüzünü iliklerime kadar hissettim ve hayata dair planlarımın hepsi aklımdan uçup gitti.

Ölmeden önce mezarımın kazılmasına da yardım ettim.