Rahmete giden yol

Rahmete giden yolda zahmet bir vesiledir aslında.

Hem dünya hayatı için, hem de ahiret yurdu için geçerli bir ölçüdür zahmete katlanıp rahmete kavuşmak.

Büyüklerimiz rahmetle zahmet arasında tek bir nokta farkı olduğunu söylemişler ve eklemişler; Rabbim dilerse o noktayı da kaldırıverir diye. Zorluklara katlanmadan yani yaptığımız bir işte emeğimiz ve alın terimiz olmadan kazanmamız mümkün değildir. Kazanmış gibi gözüküp, kaybedenlerden olmamız da bizim istediğimiz bir şey değildir elbette.

Eğer Allah dileseydi, bir tohumu ağaç haline getirmeden de meyveye dönüştürebilir değil mi? Ama bizim için ne güzel örnektir ki; emeksiz yemek yok. Bu sebeple tohum, bir müddet toprak altında karanlıkta kalıyor, yani bir müddet sabrediyor. Sonra çatlıyor, yavaş yavaş filizleniyor. Nihayet belli bir olgunluğa geldikten sonra da meyve vermeye başlıyor.

Öyleyse hedeflediğimiz makamların büyüklüğüne göre fedakarlık yapmayı ve bu yoldaki zorluklara da katlanmayı bilmeliyiz. İşte o zaman, arzuladığımız büyük hedeflere ulaşmak için harcadığımız çaba ve gayretler ''zahmet'' olmaktan çıkacak ve ''rahmet''e dönüşecektir. Fakat biz onları zahmet olarak görmeye ve şikayetçi olmaya devam edecek olursak, o çektiğimiz zahmet çileleri bizim nazarımızda altından kalkılmaz zahmet dağları olarak gözümüzde büyüyecektir.  Katlandığımız zahmetlerin sonunda elde edeceğimiz rahmetler, onları bir yük olmaktan çıkarır. Yeter ki rahmet için zahmete katlanalım, boşa kürek çekmeyelim. Unutmayalım ki geceler, gündüzlerin; karanlıklar aydınlıkların, zahmetler rahmetlerin müjdesidir.