Müslüman ihsan şuurunda yaşar

'İnsan ne ile yaşar?' sorusunun ne çok cevabı vardır. Havayla, suyla, ekmekle, aşka yaşadığı gibi bir de misafir olduğu dünyayla yaşar. Rızık kesildiği, ölüm geldiği anda nasıl ki yiyip içermez ise, misafir olduğu dünyayı da yanında götüremez. Oysaki biz günde 24 saatimizin büyük kısmını dünya için çalışmaya ayırdığımız gibi 1 saatini de ebedi yurdumuz için ayırmaktan aciziz. Hele kalbimiz, o ne ile dolu? Bakmaya yüzümüz yok. Nefsimizin kulu olup dünyayı heveslerimizin padişahı yaptıktan sonra, bizi yönetecek başka bir rehbere daha ihtiyaç duymaz hale geliyoruz.

Kimin kulu olduğumuzu hatırlayıp kendimize gelirsek dünyaya olan meylimiz azalacak. Hırslarımızın yönü değişecek. Saatlerimizin değerini hesaplar olacağız. Zaman kıymetli hazinemiz olup dünyaya ayırdığımız kadar da ahiret kazancı için ayırır olacağız.

İnsan sahip olduğu her şeyle yaşar da, sahip olamadıklarının hırsı ile her gün öldürür kalbini.

Dünya süsünün daha önce görülmedik ölçüde çeşitli ve cezbedici olduğu bu çağda dünya ile irtibatımızı gözden geçirmek, nimeti külfete dönüştürmemek bakımından hayati önem taşır.

Hz. Fatıma bir gün Hz. Ali'yi üzüntülü görünce;

- "Ey Ali; eğer üzüntün dünya içinse, bize yakışmaz. Ahiret içinse söyle de beraber üzülelim." demişti.

Bize dünyaya bu kadar meyletmek yakışır mı bir Müslüman olarak. Hatta meyletmenin dışında, başımızın üzerinde taşımak? Ya kalbimizin en derinine kadar dünyayı doldurup ahireti unutmak. İnsan ne ile yaşar bilmem de kul Kuran ve sünnetle yaşar. Müslüman kalbinin üçte üçünü havayla suyla, dünyayla doldurup nefes alamaz hale gelmez. Müslüman Allah'a yaşar.