Kendini bilen bilir nefsini

İnsan olarak birbirimizi dış kıyafetimizle, mesleğimizle, mülk ve kariyerimizle yargılamak veya değerlendirmek duygusuna ne çok kapılıyoruz. Mahlukatın en şereflisi insan olduğu halde neden bu konunun daha fazla üzerinde durmuyoruz? Acaba Allah bizleri diğer tüm canlılardan neden daha üstün tutmuş. Neden yıllarca Allah'a ibadet edip O'ndan başkasına secde etmem diyen şeytan Hz. Adem'e secde etmediği için kendini insandan çok daha aşağılara çekmiş? Sorunun cevabı kibirmiş gibi dursa da aslında cevap; "nefs"

Allah-ü Teala insanı tüm mahlukattan ayrı bir özellik olarak verdiği ve zilletmiş gibi gözüken ama aslında imtihan yolunda bir basamak olarak önümüze terbiye edilmesi gereken bir nimet olarak çıkan nefs ile yükseltmiş bizleri.

Ben kulum, ben insanım demek taşıdığın nefs ile kendini aşağıların aşağısına çekebildiğin gibi, yaratılmışların en üstünü olabilme makamına da yükseltiyor.

Peki biz hiç nefsimiz istediği halde ona uymaktan vazgeçip itaat yolunu seçtik mi? Günlük muhasebemizi yaparken, nefsimizin istekleri mi yoksa Allah'ın istekleri mi daha fazla var günlük kar-zarar hanemizde?

Biz kimi memnun etme gayretindeyiz?

Nefsimizi mi Allah'ü Teala'yı mı?

Canımız istediği için yaptığımız her şey aslında nefsimizin istekleri değil mi? Nefsin kölesi olursak, aynı zamanda Allah'ın kulu da olmuş olur muyuz?

İnsanı melekten üstün yaratan Allah'tır. Ve nefsini terbiye etmek için gereken ilk şart nefsini tanımaktır. Nefsini bilen Rabbini bilir, Rabbini bilen ise nefsinin esiri olmaktan kurtulur. Birbirimizin kusurlarını görüp, kendimizi alt tabakalara çekmekten vazgeçmeli. Nefsimizin islahı kendimizi bilmek ve her daim muhasebe ile kontrol altında tutmakla mümkün. Bir besmele ile ayağa kalkıp, kendini ve nefsini tanımaya niyet edenlerden olmak duası ile...