Huzur veren insan olmalı

Etrafta yeterince külfet olan insan varken, faideli olan, huzur veren insan olma sanatının bir okulu yok maalesef. Karakterine ince ince işlenmesi mümkün olan bir varoluş başarısı olsa gerek. İyi insan olmanın edindirme kursu ve memuriyeti de yok. Elemeği göz nuru çabayla gayretle oluşan bir başarı bu.

Nereye bakarsanız hayatın her alanında karşısındakinden anlayış bekleyen insanlarla dolu.

Hasta kendine öncelik verilmesini isterken sadece dünyada tek hasta olduğunu düşünerek muamele bekliyor ya doktordan.

Öğretmen, öğrenci, tüccar, esnaf, amir memur, alıcı satıcı giye ucu bucağı yok bunu düşünmenin.

Sıra, nizam, kural, işin içinde benlik olunca kayboluyor.

Oysa ki geçtiğimiz her yolda iyi izler bırakabilsek. Ayrıldığımız her mekan, hasbihal ettiğimiz her kişi, harcadığımız her nefes faydalı olabilse...

Sayılı nefesimizi boş kelimelerle tüketmesek.

Zaman diye bir nimet var asıl memnun edemeden bu dünyadan göçüp gittiğimiz. Boşa harcayıp eritip tükettiğimiz. Üzerinde yürüyüp iz bırakmadığımız yol zaman...

Bizden memnun mu diye sorgulasak 24 saati Kim bilir ne kadar zararlı çıkacağız bu muhasebeden...

Her gün girdiğim bir camiye çok hoş bir söz yazıp asmış hocaefendi;

"Yaratan'la irtibata geçebilmek için, yaratılan ile irtibatınızı kesiniz" Sözün hemen altına da bir cep telefonu resmi iliştirmiş. Sözün anlamını yücelten bir resim olmuş.

Zamanın azraili olan elimizden düşüremediğimiz vakit öldürücü el telefonları. Zamanın bizden razı olması için onların cebimize girmesi şart! Yürüdüğümüz dünya yolunda Allah'ı memnun edebilmek için, ayrıldığımız her mekanın, konuştuğumuz her insanın, harcadığımız her zamanın bizden memnun olabilmesi duasıyla...