Bazen yüreğin kendi çarpıntılarına dar gelir

Hep aynı bedende yaşayıp, içine sığamadığı da olur insanın...

Eskiden dertli olmak için güngörmüş, zaman geçirmiş olmak gerekirdi ki, şimdi durum çok farklı. Gençler ve çocuklar da dahil hepsi birbirinden fazla depresyon ve bunalım kelimesi kullanıp, dışarıdan destek alma yolunda ilerliyorlar. Hayat şartları kolaylaştıkça, teknoloji geliştikçe insanlarda bir tahammül eksikliği söz konusu oldu...

Çocuklarımızın geleceklerine dair maddi birikimler ve eğitimleri için büyük yatırımlar yaparken, manevi eksikliklerini ve zihinlerindeki zararlı düşünceleri arındırma yolunda çözümler üretemedik.

Peygamber efendimizin, "Sevdiriniz, nefret ettirmeyiniz" sözünü alıp yüreğimizin en üst köşesine asamadık.

Bunalıma girmelerine, depresyondan başvurdukları uyuşturan yöntemlere, öfkelerini kontrol etmelerine, duygularını iyi yönetmelerini sağlayamadık. Teknoloji kolaylığın aksine, zorlaştırdı işimizi. Çok zeki çocuklarımızı bir robot gibi kullanan aletlerin eline teslim ettik.

Armut dibine düşer misali kendimize benzeyeceğini düşündüğümüz evlatlarımız, bizim bedenimde oluşup, içimize sığamadılar.

Bazen dünyayı içine sığdıracak kadar genişleyen yüreğin, kimi zaman kendi çarpıntılarına dar gelir.

Kendi evladına söz geçirememek bir peygamber imtihanıdır, lakin peygamberde bulunan iman bizde olmalı ki bu imtihanı başarı ile kazanabilelim.

İmtihanımız imanımızdan ağır gelmesin bize...

Dünyalara sığdıramadığı derdini bir avuç duanın içine sığdırır insan.

Dua edelim, gayret edelim, kontrol edelim.

"Tomurcuk derdi olmayan ağaç odundur" demiş, üstad Necip Fazıl...

Onların yeşermeleri, sağlıklı bir fidan olmaları, iyi bir birey, temiz bir zihne sahip olmaları bizim en büyük hedefimiz olsun...

Ardımızda topluma bırakacağımız amel defterlerimizi devam ettiren en değerli hazinelerimize bir emanet şuuruyla muamele edip yetiştirmeli.

İyi ahlaklı, ülkesini seven, dinine, vatanına ve bayrağına bağlı bir nesil yetiştirmek duamız olsun...