Özlenen günler!

Sokakta dövüldüğü için değil, 5 yaşındaki arkadaşıyla oyuncağını paylaşamadığı günleri özledik..

Bir annenin 3 evladının boğazını kesip öldürmesini değil de, sırf dizinde küçük bir sıyrık olup annesi öpünce o yaranın dinmesini özledik...

Her yerde annesini döven babasını gören çocuğun çığlıklarını değil de, naz yapmak için ağlayan çocukları özledim.

Mahalle bakkallarına devamlı gidip abur cubur almayı bile özledik.

Ama artık bunların hiçbiri yok!

En üzücü olanı da, çocukların kötü olayların hepsini görüp, plak gibi olan beyinlerine anı olarak kaydetmeleri.

Çünkü onlarda büyüyünce gördükleri o korkunç manzaraların bir figüranı gibi davranacak, yeniden canlandıran, bizzat tekrarlayan olacaktır.

Tabi yüzde 50 ihtimalle...

Yine de çok kötü bir durum.

Güzel, içi dışı bir, dürüst ve gerçek davranan insanların yerine,

Mutsuz, doyumsuz, sahte gülen, sahte hareketler sergileyen insanları görmeleri...

Kime nasıl davranacaklarını bilmeden,

Bin bir türlü acı, keder ve vurulma hissi yaşamaları, ne kadar vahim ve üzücü olduğunu ifade bile edemiyorum artık.

Hem de küçücük yaşta!

Annesini döven bir babayı gören çocuk,

Ne kadar düzgün psikolojiye sahip olabilir ki?

Destek dahi alsa, kafasının bir kösesinde yer eden, iz bırakan illaki bir şeyler oluyordur!

Tabi, sonrası vahim...

Her gün gazetelerin ve internet haberlerinin sayfalarında,

Cinayet, tecavüz haberleri...

Toplumun ahlakı kökten bozulmuş.

Kimsede kalmamış bakkaldaki samimi hareketler.

Veya komşu teyzedeki anne hissi...

Doğacak ve doğmuş nesillere,

Hem sevinerek, hem de üzülerek bakıyoruz.

Ya bir şey olursa,

Nasıl yaparım,

Nasıl yetiştiririm...

Diye bir sürü soru geliyor akıllara.

Zor...

Hele de bu devirde çok zor...

Allah, anne ve babalara kolaylık versin.