Önce yoldaş, sonra yol

Bazen olur ya, her şey üst üste gelir.

Hayat ya bu 'yer misin? Yemez misin?' dercesine bizi bir güzel sınar.

'Yeter' dersin, daha bu başlangıç derler.

'Bitsin' dersin, 'Bitmezzz' diyerek uzar.

Olayları yormak, insandan insana değişir.

Bazıları susarsan kazanırsın der, bazıları ise konuşmazsan en büyük kazığı sana atacaklar diye öğüt verir, belki de kızar.

Bakarsın çıkamıyorsun işin içinden, bir yoldaş ararsın...

Mutlu gününde yanında olmuş, zor gününde de seninle birlikte yürüyecek bir yoldaş, arkadaş, dost...

Öyle anlar gelir ki çok sevinirsin, sevgini belli etmek istersin ama söylenen en ufak bir cümle bütün gününü mahvedebilir.

Ve yine çok mutsuz olduğunda, içten bir gülümseme olmasa bile size karşı bir tebessüm, tüm gününü güzel geçirtebilir.

***

İnsanoğlu ne garip...

Bizden büyük, tecrübe sahibi insanlar yaşadıklarını anlattıklarında 'o kadar' da olmaz, benim başıma 'asla' gelmez dediğimiz her şeyi ancak bizzat yaşadığımızda anlıyoruz.

Oysaki söylenenleri o an yapsak, can kulağıyla dinlesek, belki de bazı yaşananlara bu kadar üzülmeyeceğiz.

Yaşaya yaşaya, hata yapa yapa öğreniyor insanoğlu.

Burada önemli olan...

Bizlerin nerde ve nasıl konuşacağımızı öğrenmemiz gerektiği.

Oysa konuşulması gereken yerlerde susuyor, susulması gereken yerlerde konuşuyoruz.

Bir de her doğru her yerde söylenmez, konuşulmaz.

Yani kısacası daha öğreneceğimiz çok şey var...