Annelik ne zor zanaat

Bana...

En kutsal görev nedir diye sorsalar,

Hemen annelik derim.
Hiçbir para almadan gecesini gündüzüne katarak,
Sana sevgiyle bakan, büyüten... 
Her zaman iyiliğini isteyen,
Yemek az ise sırf sen yiyesin diye "ben doydum" diyen,
Giymeyip giydiren,
Sabrı, şefkati ilk öğrendiğimiz, 
Karşılıksız olarak tek seven kişi annedir.
"Annelerinizin kıymetini anne olmadan anlayamazsınız" der büyüklerimiz.
Oysa daha anne olmadığım halde bu söze hak veriyorum.
Ne kadar çok sevsek de biz annelerimizin bizlere baktığı gibi bakamıyor, ilgilenemiyoruz.
Amma velâkin o huzurevleri yok mu? 
Küçükken ağlamasın diye uykusunu bölen, bazen sıkıntıdan patlayacak hale geldiğinde bile sabırla hareket eden annelerle dolu.
Bu, vefasızlığın en kötü hali değil de ne o zaman?
Karşımızdaki gerçek, bizlere o kadar acı bir tablo sunuyor ki...
Bunları yazarken bile yüreğim sızlıyor.

***
Bayram olduğunda oğlun, kızın, en yakının gelsin diye dört gözle beklemek...
Sevdiğin bir insanın mezarına gidip bayramlaşmaktan daha acı.
Biri yaşarken seni yakıyor, mahvediyor.
Diğerinde ise başka çaren yok, bir daha hiç gelmeyecek deyip Allah'a sığınır, ümidini kesersin!

Mezar başında üzülür, ağlar biçare olursun amma...
Yaşarken ölüme terk edilmek, yok sayılmak daha onur kırıcı, daha acı değil mi?

Aslında bu, insanlık fıtratına da aykırı bir şey...

Sev, say, gözünü kırpmadan kendini feda et...

Sonra çöpe atılır gibi huzurevine bırakıl!
Evet, hayat acımasız ve zor...

Kötü veya istenmedik olaylar da yaşamış olabilirsiniz!

Ama böyle olmamalı...
Allah kimseyi merhametsiz bırakmasın.
Annesini huzurevine bırakıp, arkasına bakmayacak kadar da düşürmesin...

Velev ki bütün dünya o hayırsız evlada verilse, ne işe yarar!

Dünyada da, ahirette de hüsranda olacaktır...