Şimdi uzaklardasın

Uzakta yaşayan bir yakınınızı kaybetmenin en kötü yanı onun asla bu dünyadan geçip gittiğine inanamazsınız.

Vefatının üzerinden yıllar geçse de uzaklarda bir yerlerde yaşamaya devam ediyormuş gibi hissedersiniz. İçten içe buna inanmak size iyi de gelir.

En sevdiklerimden birini kaybedeli 3 sene olacak. Ama ben hala, bahçe kapısından girdiğimde onu her zamanki sandalyesinde bulacağımı ümit ediyorum.

Sandalyede değilse de odada,sobanın yanında bağdaş kurmuş bir halde tütün sarıyordur belki de.

Belki de bahçede sebzeleri suluyordur.

Ya da evin yakınındaki markete bir şeyler almaya gitmiştir,dönmek üzeredir.

Böyle olmadığını bal gibi biliyorum.

Ama böyle olmasını istiyorum.

...

Şimdi durduk yere bu hislere neden kapıldın derseniz.

Aslında çok da uzak olmayan o yollara gitmeden evvel yazıyorum bu yazıyı.

İçim biraz buruk.

3 sene evvel bıraktığım gibi bulmak istediğim evimde, bir kişi eksik. O bir kişi benim için kocaman bir dünya üstelik.

Bahçeye adım atmaya korkuyorum.

Evde tüm eşyalar yerli yerinde biliyorum.Bir hırkasıyla, belki şapkasıyla,yıllar boyunca kahvesini pişirdiği  cezvesiyle karşılaşıp gözlerimin dolmasından korkuyorum.

Oraya gidene kadar yaşadığına yemin edebilecekken pencereden bakınca uzaklarda beliren mezar taşının ona ait olduğunu kendime bile itiraf edememekten korkuyorum.

Artık bu dünyada olmadığını biliyorum sadece kabullenemiyorum işte...

Çocukluğumun en güzel günlerinin yitmiş olması canımı yakıyor.

Seni bu dünyada en çok kim sevdi diye sorsalar, hiç düşünmeden dedem derim.

İnsan sevildiğini hissetmez mi ?

Şimdi bir yerlerden bana bakıyorsa gülümsememi ister biliyorum.

Uzaklara yolculuğa çıkmadan evvel aklımdan bunlar geçiyor işte.

Bir kez daha hayatın hem bu kadar uzun,hem de bu kadar kısa olmasına şaşırıyorum.

Vefatının yıldönümünde, değerli sanatçı Zeki Müren'in bir şarkısının sözleri geliyor aklıma :

Şimdi uzaklardasın

Gönül hicranla doldu

Hiç ayrılamam derken

Kavuşmak hayal oldu

...