Modern zamanda anne babalık

Çocuk gelişimi sınavlarım öncesinde Koruyucu Ruh Sağlığı ve Dayanıklılık dersinde dikkatimi çeken ve bir konuyu sizinle paylaşmak istiyorum.Modern zamanlar, sosyal, toplumsal ve kültürel dönüşümlerle birlikte ebeveyn-çocuk ilişkisinde de büyük değişimlere sebep oldu. Bundan birkaç nesil öncesine kadar geçerli olan çocuk yetiştirme konusundaki sınırları net ve belirli kurallar, artık eski anlam ve değerini taşımıyor. Günümüzde birçok ebeveyn çocuklarının hayatındaki otorite figürü olmayı tercih etmiyor veya bundan hoşlanmıyor. Çocuklarının kendilerine saygı duymalarındansa kendilerini sevmesini, sert anne-baba olmaktansa çocuğun “yakın arkadaşı” olmayı tercih ediyor.

Pek çok anne-baba için çocuğuna sınırlar koymak ve “hayır” diyebilmek, duygusal açıdan yıpratıcı olmaya veya kötü ebeveynlik anlamına gelmeye başladı. Bunun yanında, geniş aile, kültür, gelenek ve dinden köken alan bilgiler referans noktası olmaktan uzaklaştı, eski tartışmasız gerçekler, yerini “ahlaki görecelik” esasına bıraktı. Önceki nesillerde uygulanan sert ve katı disiplin anlayışı, fazla esnetilmiş ve sınırları belirsizleşmiş, tutarsız uygulamalara dönüştü. Bu durum ebeveyn ve çocuk arasında rol değişimlerini de beraberinde getirdi. Geçmişte, anne-babasının onayını almak için çabalayan çocukların aksine, artık anne-babalar çocuklarının onayını almak için çabalıyorlar. Günümüzde anne-babalar kendilerini çocuklarının karşısında yetersiz ve zayıf hissettiklerini itiraf ediyor, birçok ebeveynin ifade ettiği gibi “çocuklarının sevgisi kaybetmek, onlar için en korkutucu durumlardan biri” durumunda.

Eskiye göre daha fazla sayıda ebeveyn çocuklarının isteklerini merkeze alarak yaşamlarını düzenliyor ve daha fazla sayıda çocuk, aileyle ilişkili kararlarda yaşının ve becerilerinin ötesinde söz sahibi bir konumda bulunuyor. Anne-babalar, çok küçük yaşlardaki çocuklarına (henüz konuşamayacak kadar küçük çocuklara dahi), alışılagelmiş bir şekilde ne yapmak ne yemek, nereye gitmek, neyi satın almak istediklerini soruyor. Birçok ebeveyn, bu sayede öz güvenleri yüksek çocuklar yetiştireceklerini, çocukları merkeze almanın çağın bir gerekliliği olduğunu düşünüyor. Elbette aile içindeki kararlarda ebeveynlerin çocuklarına söz hakkı vermeleri, çocukların ruhsal gelişimi ve öz yeterliliği konusunda oldukça kıymetli, ancak burada bahsedilen durum gerekli dengenin kaçırıldığı ve çocuğun gerekli sınır ve ahlaki eğitimi alamamasıyla sonuçlanan yetersiz ebeveynlik uygulamaları anlamına geliyor. Günümüzde pek çok anne-baba küçük yaşlardan itibaren yeterli sınırın olmadığı durumların ilerleyen yaşlarda daha büyük sorunlar ve çatışmalar anlamına geldiğini kabul ediyor.

Öz güvenli çocuklar yetiştirelim derken bazı şeyler de aşırıya mı kaçıyoruz, nedersiniz?