Kapının ardındakiler

Bu aralar yazdığım yazıların başı var sonu yok.

Sonu var ortası eksik.

Yazı yazmak hakikaten ilham işi.

Değerli okurlarım, herhalde bir yerlerde yine büyük konuştum ki kalem oynamıyor.

Büyük konuşmak üzerine yazmak istiyorum.

Hani beylik laflar ederiz durmadan.

Ben asla diye başlayan cümlelerimiz vardır.

Yarınımızdan eminmişçesine konuşuruz.

Kimi zaman başkasının bir davranışı ya da yaşam tarzını eleştirir. Kimi zaman ise kendi hayatımız üzerinden en büyük kumarı oynarız sözlerimizle.

Ben var ya yıllarımı vermem öyle sınavlara.

Her insanın bir sabrı var canım,yıllarca sınav çalışmak da neymiş!

Ya da ben asla affetmem böyle bir hatayı o nasıl da affetmiş.

Aşk mı o da neymiş, ben inanmam öyle şeylere,bu yaştan sonra aşk mı olurmuş.

Ben hayatta evde kedi, köpek istemem.

Benim çocuğum böyle yaramaz olmaz. Mum gibi yaparım ben çocuğumu.

Ben böyle bir fiziğe sahip olsam hayatta öyle giyinmem.

Bu saatten sonra hayatta ailemle yaşayamam.

Bu ve bunun gibi cümleleri öylesine çok sarf ediyoruz ki hem de sonunu hiç düşünmeden.

Büyük konuştuğu yerden imtihan olurmuş insan,asla dediğimiz her ne varsa kapının ardındaymış meğer.