Hüzün Kuşu

İçim buruk.

Bu kez daha buruk.

Dilerim yanıltır beni hislerim.

Doğduğun bir şehri terk etmek, hiç hatırlamadığını sandığın anılar nasıl da  yaralar seni.

Zordur bu hayatta vedalar daima.

Bir giysiye veda etmek, artık giymiyorum diye başkasına vermek bile zor iken çocukluğunun geçtiği bir eve veda etmek kolay olur mu hiç ?

Olmaz elbet.

İçine içine akar gözyaşların.

Acaba bir daha görür müyüm onu korkusu içine işledi mi insanın ne fenadır.

Bitmez,tükenmez korkular yer bitirir insanı.

Bir gün haklı çıkacak olmanın korkusu haklı çıkılan geçmiş günlerden mirastır obsesifliklere…

Kapının koluna bakıp hüzünlenir mi insan ?

Hüzünlenir elbet.

Hüzün bu…

Gülümsemekten daha kolaydır hüzünlenmek. Minicik bir anı yeter insanı darma duman etmeye yeter de artar bile…

Umudumuz bahar, geçmişimiz kış olsa bile…