Ya sabır!

“Olgun kişilerin kıblesi sabırdır, tahammüldür. Hiddete kapılıp,hiç kimseyi çiğneme ki,seni de kimse çiğnemesin!” (Mevlana)

Sabır kişiyi insan olmaya yaklaştırır.Hayatı olduğu gibi kabul etmeyi öğretir. Zamanla huzura erdirir…

Sabırlı olan biri, hayatın istediği gibi olması için ısrar etmek yerine her şeyi olduğu gibi kabul eder ve hayata uyum sağlar.Huzur denen şey de işte buradadır, uyum sağlama gücünde.

Sabırlı bir insan olarak diyebilirim ki;

Her şey hemen olsun,

Söylenen söze hemen cevap vereyim,

Susarsan korkak sanırlar’ gibi söylemler hiçbir şey kazandırmıyor, aksine kaybettiriyor…

Mesela var olan şartlardan şikâyet etmek yerine önce çözüm bulmak, çabalamak gerekir. Sonra da sabır…

Bana ‘en çok neye sabrettiniz’ diye sorarsanız ‘insanlara’ derim!

İnsanlara tepkisiz kalıp yapılan hatalara ses çıkarmamak değildir sabır.Uygun bir dille karşı tarafı rencide etmeden ifade etmektir.İki yanlıştan birini göz ardı etmektir.Sakin kalıp yeri geldiğinde alttan almaktır. Hak etmeyen insana karşı sabırlı olmak ise görmezden gelmektir, yok saymaktır.

İnanın böylesi çok güzel…

Peki çocuklarımıza gösterdiğimiz sabırdan bahsedelim birazda…

Anne, baba olmak artık normal bir insan olmaktan çok farklı bir şeydir.

Ah çocuklar!

Hayatımızın tomurcuk çiçekleri.

Sevimli varlıklar.

Aynı soruyu 30 kez sorması karşısında,

Anne baba olarak 30 kez yanıt vermek…

‘Bu ne bu ne’ ile başlayan, ‘banane banane’ ile devam eden süreçlerden çoğumuz geçmişizdir.

Yol uzun ve meşakkatli… Çünkü çocuklarımız çok önemli.

İtiraf etmeliyim ki ben de sabrımın nerdeyse çoğunu son üç yılda kazandım.

Sabrımızın taştığı zamanlar ‘ya sabır’ demeyi unutmayalım.

Unutmayın ki en güzel şeyler sabırdan sonra gelir…