Sevmek bu değil!

Neden şiddet gören hep kadınlar oluyor! Yoksa biz güçsüz müyüz?

Sakın böyle düşünülmesin...

İşin özü bu durum; güçsüzlüğümüzden değil, çok sevdiğimizden kaynaklanıyor.

Bir kadın şiddet görüyorsa ve buna sesini çıkartamıyorsa ya çok seviyordur, ya da çok yalnızdır...

Kadının hamuru sevgiyle yoğrulmuş, nasıl sevmesin?

Önce aşık oluyor, evleniyor, eş oluyor...

Sonra da ruhuna işlenmiş anneliği tadıyor.

Eşini, çocuğunu, evini seviyor... Yuvasına dair her şeyi benimsiyor.

Bu durum da kadına saf ve temiz bir hayal kurduruyor.

Ancak duygular maalesef her zaman karşılıklı olmuyor.

Mutlu aile tablosuna değmeyen bazı erkekler de sanıyor ki; kadının sevgisinin kaynağı mecburiyet!

Bu saçma özgüvenle de kabalığı, şiddeti eline alıyor.

Ama bilmedikleri ve tanıştıklarında da kabullenemedikleri bir şey var, o da;

Kadınlar vazgeçebilir...

Sevmekten usanabilir...

Ve size hayır diyebilir.

Şunu iyi bilin mi;

Kadının vedası her zaman işler son haddeye geldiğinde olur.

Ve o vedanın artık geri dönüşü çok zordur.

Birlikteyken kıymetini bilmediği kadının ayrılığıyla boşluğa düşen şiddete meyilli erkeğin ise aklına tek bir şey gelir: 'Zorbalık!'

'Döverim.'

'Süründürürüm.'

'Hatta öldürürüm!'

Bu mudur sevgi, erkekliğin kuralı?

Hatırlayın... Sizi de bir kadın büyüttü.

Yoksa onun da mı sizi mecburiyetten sevdiğini düşünüyorsunuz?

İşte bu noktada yanılıyorsunuz!

Sevgi olmadan o çok güvendiğiniz gücünüz bir hiç.

Neden etrafınızdaki milyonlarca iyi örnekten bir nebze nasibinizi almıyorsunuz?

Sevmek imkansız olsa onlar tatmazlar bu duyguyu...

Size göre tek çözüm şiddet ise aklınıza ilk gelen elbette, elinize çocukluğunuzdan beri size oyuncak olarak verilen o ölüm demirlerinden birini almak olacaktır.

Ancak bilmeniz gereken bir şey var ki; akıttığınız kan yüzünden hem bu dünyada, hem de ahirette birer canavar muamelesi göreceksiniz!

Ama sevgisinin kurbanı olan o masum ise, bir melek olarak kalplerdeki en özel yerde var olacaktır...

Yani sevgi kazanacak, şiddet yine kaybedecektir...