Anne olunca anladım

Ana başa taç imiş,her derde ilaç imiş.’ Diyenler ne kadar da haklıdır…

Annem hep derdi ‘Anne olunca anlarsın’ diye.

Haklıymış…

İnsan anne olunca daha iyi anlıyor annesinin yaşadığı,hissettiği o kocaman sevgiyi ve endişeyi…

Tam 3 yıl oldu Oğlumu hayatıma katılalı. Hâlâ şaşkın,güvensiz ve ürkeğim.

Ona bir şey olur endişesi ve korkusu hep devam ediyor.Küçücük bir canlı her şeyiyle bana muhtaç.

Büyüdükçe başka dertleri olacak ve bir daha bu zamanlarına asla dönemeyeceğiz.

Çocuk kaç yaşında olursa olsun anne hep annedir çocuksa hep çocuktur.Hep koruyucu,sahiplenici,kendi rahatından, uykusundan ödün veren kişidir anne

Hayatta insanın alabileceği en büyük sorumluluğun çocuk yetiştirmek olduğunu,

Herkesin anne olamayacağını,

Cennetin neden annelerin ayakları altında olduğunu,

Hasta olmaya bile hakkın olmamasını,

İyileşsin diye sabahlara kadar uyumadan başında beklemeyi…

Anne olunca anladım

Annelere küsmek,darılmak asla doğru değildir.Bir gün bizleri bırakıp gittikleri vakit yaşarız pişmanlığını ne var ki bu pişmanlık asla gideni getirmeyecek,ne olursa olsun bir annenin yeri hiçbir şey ve hiçbir zaman doldurulamaz.

Annelerimizin kıymetini bilelim

“Anne yanıma gel" dediğinizde anneniz yanınızda değilse,

Aramak istediğinizde telefonun diğer ucunda değilse,

Hayat bazen çok keşke!

Yarın keşke dememek için

Annen senin hayatındır

Kırmayın o ayaklarının altında cennet taşıyan kadını…