Nefesini fark et

Küçük yaşlarda yaşadığımız korkulu ve kaygılı olaylarkarşısında fiziksel olarak verdiğimiz ilk tepki nefesimizi tutmak olur, o sırada zihin devreye girer ve bu eylemi bedene otomatik olarak yaptırır. Zamanla bunu alışkanlık haline getirir beden ve artık korktuğumuzda hemen nefesimizi tutmaya meyilli davranış sergileriz.

Bir başka açıdan da değerlendirme yaparsak, fazla coşkulu davranışlarımızda veya derin bir üzüntü ile baş başa kaldığımızda ise ilk uyarı ebeveynlerimizden gelir.

Ebeveynlerimizin kendi hayat tanımlarına göre hayatımızı şekillendiririz, örneğin  “erkek adam ağlamaz” diyerek orada müdahale edip üzüntü yaşamamıza duygumuzu boşaltmamıza izin vermez. Yaşanmayan bu duygu artık bilinçaltımızın en derinlerinde yerini alır. Ya da “kız kısmı o kadar çok gülmez” diyerek kısıtlandığımızda coşkulu duygumuzu bastırmış oluruz. Bu duyguları yaşayamayıp yansıtma yapmadığımız her an nefesimizin dengesini değiştiririz. Nefesimizle kendimizi hep kısıtlar halde buluruz ta ki biz bu döngüyü kırana dek.

Nefesin bütünsel akışını alıp verme dengesini kendi kendimize bozmuş oluruz. Aslında küçük yaşlardan itibaren en iyi yaptığımız reflekstir nefes almak. Doğal akışını o durgun sakin yaptığımızeylemi zihnimizle ya da dışarıdan aldığımız komutlarla müdahale etmiş oluruz.

Hepinizi duyar gibiyim…

Eee biz nefes almıyor muyuz şimdi diye sorabilirsiniz?

Beden bu yaşadığı duygu durumu değişikliğine ayak uydurmak için nefesi kısıtlıyor az aldırıyor bazen tutuyor ve zamanla artık bizim nefes şeklimiz bize özel oluyor. Hepimizin nefes alma şekli birbirinden farklı buna paralel olarakta duygulara verdiğimiz tepkilerde farklı oluyor haliyle.

Biz yaşamak için solunum yapıyor hale geliyoruz bu yaşanılanlardan dolayı, eğer tam anlamıyla oksijeni hissetse bedenimiz beynimiz, organlarımız, hem fiziksel olarak hasta olmayız hem de ruhsal sıkıntıları endişeli kaygılı hali yaşamayız.

 Nefesini fark etmene davet ediyorum seni, nefesin gün içinde hangi duygu halindeyken değişiklik gösterdiğini uyumunun ahenginin bozulduğunu düşünüyorsun?

Hepimiz koşuşturmaca halindeyiz gün içinde hep bir yerlere yetişme telaşında.

Durup nefesinin ritmik hareketlerini düzenlemek senin elinde, gün içinde ikişer dakikalıkfarkında olarak nefesinle bedenini sakinleştirmeye, zihnini susturmaya, kendini dinlemeye var mısın?

En değerli armağan bize verilen hayat, hayattaki zamanımız ve bu zamanı kendini şifalandırmakiçin kullanmaya ne dersin. Her şey için zaman bulmaya çalışırken zamanını önce kendi nefesinin akışını farkedip, değiştirip dönüştürmeye davet ediyorum seni, çünkü sen buna değersin.

Sevgiyle...