Can olduğun mu, Can aldığın mı?

“İç içe geçmiş yaşamlarımızda birbirimizi tanısak da tanımasak da, yakında olsak çok uzaklarda da, yine de dokunabiliyorduk birbirimizin kader yollarına. Farkında olmadan hepimiz bir diğerini etkiliyordu. Kendimiz için verdiğimiz her bir karar, yaptığımız her bir seçim, bir başkasının seçimini oluşturuyordu ya da bir başkasının kararlarının sonuçlarına dönüşüyordu çoktan. Sonsuz ihtimalleri olan yüce bir bağ vardı aramızda, her bir nefesin bir başkasına nefes olduğunu ya da bir nefesin başka bir nefesi soluksuz bıraktığını.” (Luna) Okuduğum kitaptan etkilendiğim bir pasaj.

Davranışımızı kelimelerimizi verdiğimiz ya da vermediğimiz tepkileri özellikle hissediklerimizi bedenimiz kayıt altına alır. Sürekli çalışan kayıt cihazı gibi gün gün saat saat hiçbir detayı atlamadan. Biz bazen olayları yaşadığımız duyguları unuturuz hatırlamakta güçlük çekeriz.    Kayıt cihazı bedenimiz bize eksik olan yarım kalan yada aşırı ne varsa tepkilerimizi bazen ruhsal olarak bir çöküş yada bedensel rahatsızlık olarak önümüze serer. Dengeli olmayan her halimizin bedelini ödemiş oluruz.

Bireysel aldığımız her karar seçtiklerimiz  önce kendimizi etkiler sonra genetik kodlarımıza ilmek ilmek işlemiş oluruz. Ailemiz çevremiz bizden örnek alır. Kolektif bilincin kayıtlarına geçer. Aslında farkında olmadan bir tarihi yazmış oluruz. Yaptıklarımızla yapmadıklarımızla gelecek nesillerin merceğine alınacağız. Nasıl ki biz şuan ailemizin kararlarının sonuçlarını yaşıyoruz bizden sonraki nesillerde bizim kararlarımızın sonuçlarını yaşayacak. Bunu hem bizden sonraki soyumuz yaşayacak hemde sosyolojik açıdan topluma kalıcı izler bırakacağız.

Yazarın da dediği gibi; “birbirimizi tanımadan da dokunabiliyoruz kader yollarımıza”. Ağaç dikip meyvesini yemeden göçenler , aşkına şiir yazıp şiirleri dillere destan olurken bunları hiç görmeyen şairler, öldükten sonra meşhur olan ressamlar. Büyükannem bayramda bize çorap alırdı deyip bunu devam ettiren nesil. Kışlık için konserve hazırlığı yapmalıyız diyen anneler.  Hepsi biziz hepsi bizden parçalar. Bizi biz yapan değerler. Babamın bana öğrettiği en güzel miras ise önümüze çıkan taşları “kenara çekmek”. Babam taşları kaldırıp kenara çekerdi ve ben onu izlerdim. Bu arada kendi yoluma çıkan taşlarla kavga ettiğim kabul etmediğim dönemler azımsanmayacak kadar çok. Bu taşlar “olaylar, insanlar” olarak hep değişti hayatımda. Öğrendiğim şu ki “bir nefesin bir başkasına nefes olduğu ya da bir nefesin başka bir nefesi soluksuz bıraktığı.” Mutlaka sizde nasibinizi almışsınızdır bundan.

Hayat  ya nefes olup bir başkasına hayat verdiğin yada nefesini kesip öldürdüğün an’lardan ibaret. Hangisini seçersen ona dönüştüğün.

Can olduğun mu? Can aldığın mı?

Hayat ve ölüm aslında her an. Görebildiğimiz an'ların çoğalması umuduyla..

Sevgiyle