Bir isimsiz İslam kahramanı Halim Çelik anısına!

Her gün beş vakit namazda; " ihdinessıratelmüstakim" deriz. Yani bizi doğru yola ilet, Hak yolundan ayırma. Çünkü her an sapma, kayma ve kaybetme ihtimali var. Zira insanoğlu öyle duygularla, sermayeyle yüklenmiş ki, bunları prospektüsüne uygun kullandığında (ki Hak yolunda kullanmak da, Ego /nefis yolunda kullanmak dainsanın kendi iradesine bağlı)busermaye her iki hayatıkazanmaya yeter ve artar bile. Ama maalesef birçoğumuzaldanarak, sanki hiç ölmeyecekmiş gibi sermayesinin neredeyse tümünü dünyaya harcıyoruz. Bu dünyanın şaşaasına, bu hayatın debdebesine, geçici zevk ve nimetlerine, nefsin istek ve arzularına, bala kapılan sinek gibi,  SINAVI kaybediyoruz. Ne vakte kadar? Ecel kapımızı çalana kadar, bu defa da iş işten geçiyor.

NASIL BİR SINAV!

"Herkesin, İmân mukabilinde, bu zemin yüzü kadar bağlar ve kasırlarla müzeyyen ve bâki ve daimî bir tarla ve mülkü kazanmak veya kaybetmek dâvâsı başına açılmış. Eğer İmân vesikasını sağlam elde etmezse kaybedecek. Ve bu asırda, maddiyyunluktâunuyla çoklar o dâvâsını kaybediyor. Hattâ bir ehl-i keşif ve tahkik, bir yerde kırk vefiyattan yalnız birkaç tanesi kazandığını sekeratta müşahede etmiş; ötekiler kaybetmişler. Acaba bu kaybettiği dâvânın yerini, bütün dünya saltanatı o adama verilse doldurabilir mi?"

Ancak, bazı özel ve has adamlar vardır ki, bu kalabalık ve dâllin insan gurubu içinde "bir yıldız" gibi parlaktırlar, her daim ışık saçarlar.

İşte, bunlardan birisidir Halim Çelik ağabeyim. O, bu hayata nasıl başladıysa öyle bitirdi. Öyle ki Rabbimin; "emrolunduğun gibi dosdoğru ol"  emrini bir ömür boyu yerine getirdi. Hedefinden, gayesinden, davasından "hiçbir dünyevi menfaat karşılığında" vazgeçmedi, taviz vermedi, tenezzül etmedi, boyun bükmedi. O yaşamı boyunca kendini bir yolcu ve misafir olarak gördü; cepheden cepheye koşar gibi; dersten derse, hizmetten hizmete koşardı. Yılmak, yorulmak, şikayet etmek nedir bilmezdi.

İSLAM AHLAKI!

Daha hayatının ilk yıllarına (Mektep) adımını atarken, etrafındakilere bir örnekti. Öğretmenleri bile köyden (Laver) gelen bu "saf ve imanlı" çocuğa hayrandı. Bu çocuğun diğerlerinden farklı olduğu her halinden belliydi. Geçen her zaman, cismiyle beraber ruhu da inkişaf ediyordu. Bir taraftan "mektep" okurken diğer taraftan da "medrese" eğitimini almaya başlamıştı. İç âlemini, ruh dünyasını nur-u İslam ile ziyalandırıyor ve hakikat-ı İslam terbiyesiyle suluyordu. Ortaya koyduğu bu "çelikten irade"; hal vehareketlerinde, tavır ve davranışlarında, düşünce ve fikirlerinde tecessüm etmişti. Artık o, içinde bulunduğu insanlara bir numune-i imtisaldi. Çevresindekilere küçük-büyük bir hayranlık ve saygınlık örneğini teşkil etmişti. Zira "sözleri ileyaptıkları arasında bir tenakuz"yoktu.  "Ya göründüğün gibi ol; ya olduğun gibi görün" tavsiyesinin güzel bir masâdakı olmuştu.

NUMUNE BİR HAYAT!

Ülkemizin en zor terörlü yıllarında, bir ömür boyu, canı pahasına (nitekim Mardin'de kendisine bombalı tuzak kurulmuş ve Allah'ın hıfz u inayetiyle kurtulmuş ve ölünceye kadar vücudunda şarapnel parçalarını, bir gazi olarak taşımıştı)Hakkı tebliğe kendisini adamıştı. Zaten onun da gayesi; "vücudunu Mucidine feda ederek, baki bir vücud kazanmaktı". Nitekim hiç tereddütsüz feda etti. Dünyevi hiçbir menfaat, şan, şöhret, mal, mülk onu inandığı davasından vazgeçiremedi. Köyden şehre ayak attığı ilk günkü gibi; yine fakir, yine saf, yine görünmezve bilinmez isimsiz bir kahraman olarak çekip gitti. Bir ömür boyu verdiği hizmetin ecrini almak üzere Rabbi'nin huzuruna çıktı. Böyle bir nur kahramanını anlatmaya satırlar pek kafi gelmez; zaten kendisi de böyle bir tanıtımdan pek razı olmaz...

Bana böyle bir kahraman-ı İslam'ı tanıma ve arkadaş olma şerefini bahşeden Allah'a hamdolsun.

Ey kadim dost! Ruhun şad, mekanın cennet olsun. Nebiler, Salihler kafilesi yoldaşın, imanın nurun, üstadınebet arkadaşın olsun. Bizlere de dostlar meclisinde yer ayır.

Not: Seni ellerimle kabre indirdiğim an, ne büyük bir yıldızın kaybolduğunu anlamıştım...