31 Mart seçimi ve alınan ders

Hükümet, 31 mart seçimlerini “halkın bir ikazı, itabı ve ihtarı” olarak gördüğünü ve bu mesajdan kendine hisse ve pay çıkaracağını, yeniden bir yapılandırmaya gideceğini ilan etti.

Bu, onun bileceği bir iş; lakin ben Mevlana’nın bu husustaki ifadelerini de nazar-ı itibara almasını hatırlatmak isterim:

“Vaaz eden biri vardı; kürsiye çıktı mı, yol kesenlere dua ederdi. Elini açar, yarabbi derdi; kötülere, bozgunculara, azgınlara acı; Hayır yapanlarla alay edenlerin hepsine, bütün kâfir gönüllülere, kiliselerde, manastırlarda bulunanlara sen merhamet et.

Temiz kişilere dua etmezdi; pis kişilerden başkasına hayır duada bulunmazdı. Ona böyle bir adet yok dediler; sapkınlara hayır duada bulunmak cömertlik sayılmaz.

Dedi ki: ben iyiliği bunlardan gördüm, bunlardan öğrendim; bu yüzden de duada onları seçiyorum. O kadar pis işler işlediler, o kadar zulmettiler, cefada bulundular ki, sonunda beni, “şerden” aldılar da “hayır” işlere koştular. Ne zaman dünyaya yüz tutsam, hemencecik onların ellerinden yaralara, berelere uğrardım. Bu yara bere yüzünden de o yana sığınırdım, o kurtlar tekrar yola getirirlerdi beni.

Değil mi ki benim düzene girmeme sebep oldular, a akıllı-fikirli er, onlara dua etmek, boynumun borcu.

Kul dertten-zahmetten Allah’a sızlanır, feryad eder; uğradığı ağrıdan, sızıdan yüzlerce şikayette bulunur. Allah da ona, ağrı-sızı, dert-zahmet, sonunda seni yalvaran-yakaran bir kul etti, gerçekleştirdi der.

Sen, asıl senin yolunu klesenden, seni bizim kapımızdan uzaklaştıran, bu kapıdan seni süren nimetten şikayet et.

Gerçekte her düşman, senin ilacındır, kimyadır, faydadır sana; senin gönlünü alır. Çünkü ondan kaçarsın, yalnızlık bucağında, Tanrı lütfundan yardım dilersin.

Gerçekte dostların, düşmandır sana; çünkü o tapudan uzaklaştırırlar, kendileriyle oyalarlar seni.

Hani bir hayvan vardır, adı porsuktur; dayak yedikçe semirir, büyür. Köteği yedikçe daha iyileşir; sopa vurdukça daha semirir.

İnanan da, gerçekte porsuktur; çünkü o da dert-mihnet sopasıyla büyür, semizleşir.

Bu sebepledir ki peygamberler, dünyadaki bütün halktan daha fazla zahmetlere düştüler, meşakkatler çektiler. Böylece canları, bütün canlardan daha üstün, daha büyük bir hale geldi; çünkü onların uğradıkları belalara, başka bir topluluk uğramadı.

Deri ilaçlanır, belalar çeker de, sonunda Taif derisi gibi hoş bir hale gelir. O acı, o keskin ilaçlar sürülmeseydi, pis bir halde kalır, pis pis kokar dururdu.

Sen, insanı da tabaklanmış deri say; rutubetten nem kapmış, çirkin, ağır kokulu bir hale gelmiş deri.

Acı keskin ilaçları fazla sür de arınsın, güzel, parlak bir hale gelsin.

Fakat a düzenbaz, buna gücün yetmiyorsa, Tanrı, sen istemeden bir dert, ağrı-sızı verirse sana, artık buna da razı ol. Çünkü dostun belası,i seni temizleyen bir şeydir; onun bilgisi, sizin düzüp koştuğunuz şeylerden üstündür.

 Bir adam belayı acınma görürse o bela, ona tatlı gelir; ilaç, adamı iyileştirmeye başladı mı, hoş gelir adama.

İnsan, mat oldukça kazandığını gördü mü, “öldürün beni a inandığım, güvendiğim kişilerim” der.

Bu kötü kişi de, başkasına faydalı oldu ama kendisini sürülmüş, kovulmuş bir adam yaptı-gitti…

İmandan doğan acıyış, kesildi ondan; şeytan kini, yamandı kaldı onda.

Öfkenin, kin gütmenin tezgahı kesildi; bil ki kin, sapıklığın da aslıdır, kafirliğin de.” (Mesnevi)