Yüklü düşünceler

Bir olay yaşanır. Ve bu olayın arkasından bazı duygular yaşarız. Üzülürüz, öfkeleniriz, seviniriz, şaşırırız, korkarız, heyecanlanırız, kaygılanırız. Ve arkasından bazı eylemlerde bulunuruz: Kaçmak, konuşmak, ayrılmak, sarılmak gibi...

Çoğumuz hissettiklerimizi ve davranışlarımızı yaşadığımız duruma bağlarız. Halbuki kaçırdığımız bir nokta vardır: Düşüncelerimiz. Olay olur ve biz o olayı fark eder, anlar ve anlamlandırırız. Anlamlandırma o olay hakkındaki düşüncelerimizdir aslında ya da o olayın bize düşündürdükleri. İşte bu noktaya dikkat kesilmek, kişinin kendini çözmesi ve iyi hissetmesi adına atacağı ilk adımdır. Bugün ele almak istediğim husus, bu düşüncelerimizi belirleyen etkenlerin neler olduğuyla ilgili.

1. Din zannettiğimiz düşüncelerimiz

"Bir kişi sakinse cennetliktir, sert yapılıysa cehennemliktir."

"Eşimin ibadetlerinden mesulüm."

"Çocukların eğitiminden anne sorumludur."

...

1. Toplumun dayattığı düşünceler

"Kadın duygusaldır, erkek mantıklıdır."

"Gelinliksiz düğün olmaz."

"Çeyizsiz gelin olmaz."

...

1. Mizacımızın yön verdiği düşünceler

"Ne kadar odun!"

"Ne kadar gergin!"

"Ne kadar cimri!"

"Ne kadar gevşek!"

...

"Benim bu düşüncelerim ne kadar gerçekçi?" deyip düşüncelerimiz üzerinde düşünmek, kafa yormak ve daha gerçekçi olan düşünceyi bulmak atmamız gereken ikinci adım.

Hayatta bizi yoran, tükenmiş hissettiren, öfkelendiren şey tam olarak minik minik örneklendirmeye çalıştığım bu yüklü düşünceler.

Bizi yaratan bu denli yük yüklemedi bize ve bizi belli bir kapasiteyle yarattı. O yüzden gücümüz sınırlı ve aciziz. Dolmaya devam eden bardağın taşması ne kadar doğalsa bu denli yoğun düşünceler altında depresif belirtiler göstermemiz de o kadar doğal.