Yalancı empati

Empati üzerinde dururum sık sık...

Empati yapmanın çok da mümkün olmadığını, empati yaptığını söyleyenlerin dahi yalnızca empati yapmaya çalıştıklarından söz ederim. 

Toplum olarak empati yapma biçimimizi, tam olarak şuna benzetiyorum:

Kışın sıcak evden dışarı çıkan birine "Aman mont giyme hava çok sıcak" demek gibi...

O yüzden muhatabımıza dokunamıyoruz, ulaşamıyoruz ama yine de empati yaptığımızı iddia ediyoruz.

Ki, "Ben seni anlamaya çalışıyorum ama sen!", "Sen de azıcık empati yapsan bu hale gelmezdi ilişkimiz." gibi iddialı cümlelerle muhatabımızla daha da çok çatışıyoruz. 

Açıklama bekleyen kişiye "Seni seviyorum" demek,

Sevildiğini duymak isteyen birine "Eline sağlık" demek,

Güven inşa etmenizi bekleyen birine kredi kartınızı vermek,

Ve elimizden geleni yaptığımızı, empati kurduğumuzu ama iletişim kuramadığımızı söylemek, işlevsiz uğraşlar ve işlevsiz düşüncelerden öteye gidemiyor. 

Empati yapmanın ilk adımı, karşımızdakinin "neye ihtiyacı olduğunu" bulmak ve anlamaktır. Bulmak kimi zaman dedektif misali muhatabımızla ilgili ipucu toplamak, ona giden yolları keşfe çıkmaktır. 

Bu da doğal olarak mesai ister, çaba ister, "imtihan" denen şeyin tam da böyle bir şey olduğunu bilmek ister. 

Evliliğimiz, ebeveynliğimiz, arkadaş ilişkilerimiz ve hayatımız bu çabamıza değer mi bunun kararını verecek olan yine biziz.