Ve sonsuza kadar mutlu olmuşlar yalanı

Duygu, bize güç olarak verilen bir nimet. Yeter ki bu gücü hayatımıza anlam katacak şekilde kullanalım.

Öfkeyi alıp yerine yine bizi rahatsız eden kıskançlık duygusunu koyalım. Kıskançlık da aslında aileyi, çiftleri bir arada tutan bir tutkal görevi görür.

Eşler birbirini kıskandıkça uyarır, bir şeylere engel olur, rahatsızlığını dile getirir, bağ kurmaya çalışır, sevgisini daha da dile getirir, dile getiremese dahi eşi için ailesi için çaba gösterir.

Fakat eşler arasından kıskançlığı bir enjektörle çekiyor olsak kimse kimsenin umurunda olmayacaktır. Böyle bir durum öncelikle ailenin huzurunu bozacaktır. Bu örnekleri çoğaltabiliriz fakat bu iki örnek bile aslında olumsuz duygulara ne derece ihtiyacımız olduğunu gösteriyor.

Gelelim asıl konumuza: “Sonsuza kadar mutlu olmuşlar.” masalı bir yalandır. Sonsuza kadar mutlu olmak bir ütopyadır. Bir kere insan oluşumuz böyle bir şeyin imkansız olduğunu söyler bize. İkincisi, burası sonsuza kadar mutlu olacağımız bir dünya değildir. Ve bir üçüncüsü sonsuza kadar mutlu olmak, hayattan mutsuzluğun tamamen çekildiği anlamına gelir. Bu durumda mutluluk da, hayatımızdan çekilecektir.

Biz insanlar, bu dünyada mutlu oluruz, mutsuz da oluruz, seviniriz aynı zamanda üzülürüz, nefret ederiz ve dakikalar sonra nefret ettiğimiz o kişiyi çok da sevebiliriz. Duygular, aynı gün içinde hava durumunun değişmesi gibi sürekli ve sürekli değişir hem de çok kısa zamanlarda.

Şuna da çok iyi anlıyorum: “Sonsuza kadar mutlu olmuşlar” yalanına inanmamızın veya inanmak istememizin en büyük sebebi aslında sürekli mutlu olduğumuz bir hayatı arzuluyor oluşumuzdan kaynaklanıyor. Belki de bu dünyada, insanın her türlü duyguyu yaşayacağını kabul etmeye ihtiyacı vardır. Ne dersiniz?