Toplumda içe dönük olmak

İçe dönük olmak veya dışadönük olmak... İşte bütün mesele bu!

Toplumun meselesi, toplumun kabulleri...

İbrahim Kalın, şu cümlelerle ifade ediyor bugün ele almak istediğim konuyu:  "Hareketin, sesin, gürültünün ve aksiyonun kutsandığı bir çağda içe dönmek ve orada hareketsiz kalmak hantallık ve tembellik olarak görülür. Oysa aklın ve ruhun en dinamik olduğu an, bedenin ve duyguların sessize alındığı andır. Sessizlik ve hareketsizlik, tevhit ve bütünlük makamıdır. İnsanın duyup duyabileceği en güzel sesler o sessizliğin içinde gizlenmiştir."

Ve susmayı notaların arasındaki es vermeye benzetir. Es vermezsek anlamlı bir müzik ortaya çıkmayacaktır.

O yüzden susmak, enayilik değildir. Susmak tembellik değildir. Özellikle kimi mizaç yapıları için susmak, kendiyle baş başa kalmak kısacası içe dönük olmak ihtiyaçtır. Bu tür mizaç yapıları kendileriylebaş başa kaldıklarında çıkarırlar içlerindeki cevheri. Çünkü onların ihtiyaçları gözlem yapmaktır, veri toplamaktır, tefekkür etmektir.

Fakat maalesef bu çağ ve bu toplum, içe dönük olmayı kabul etmiyor. Hareket, acelecilik, gürültü istiyor. Ezilmemek için ezmenin, dinletmek için bağırmanın, ileri gitmek için durmaksızın koşmanın gerekli olduğunu empoze ediyor. Arkasından da doğal olarak "iş yetiştirememekten" yorulmuş, stresli insanlar güruhu doğmaya başlıyor.

Halbuki İbrahim Kalın der ki: "Susmayı tercih etmekle gelen sessizlik, varlığın konuşmaya başladığı yerdir. Yapay ve yapmacık mükalemenin sona erdiği ve gürültünün olmadığı yerde varlığın tecellisinin derin senfonisini duymaya başlarız. Sessizlik bize yeni duyma imkanları sunar."