Sosyal hayatımızda da Allah var

Bir gün bir hanımla karşılaşmıştık. Muhabbet esnasında dedi ki: "Ne geliyorsa Allah'tan gelsin, insanlardan gelmesin de..."

Çoğumuzun otomatik düşüncesi değil mi sahi bu cümleler?

Ölüm karşısında, hastalık karşısında daha dik ve daha kabullenici oluyoruz: "Allah'tan geldi. O'ndan geldiyse boynumuz kıldan ince." demiyor muyuz çoğu zaman? Peki, ölüm ve hastalıklar Allah'tan da başımıza gelen diğer imtihanlar Allah'tan değil mi?

Bazen eşimizle tartışıyoruz. Onu empati yoksunu olmakla suçluyoruz.

Bazen çocuklarımızın bize karşı tavırlarından, "beni sinir etmeye çalışıyor" çıkarımını yapıyoruz.

Bazen komşumuzun ne kadar kötü kalpli olduğundan, arkadaşımızın konuşmalarından hoşlanmadığımızdan bahsediyoruz.

Çocukluğumuzda annemizin-babamızın yaklaşımını fütursuzca eleştiriyoruz.

 Bu tür suizanların maalesef yine kendi hayatımıza olumsuz etkilerinin olduğunu fark edemiyoruz. Peki bu suizanlar nereden kaynaklanıyor? Ölüm karşısında dahi sabrını muhafaza eden insan, sosyal hayatında insanlarla olan ilişkilerinde neden bu denli sabırsızlık gösteriyor? Bir ayet vardır ve bu durumumuzu çok güzel özetler aslında: "Ey iman edenler!...........iman edin."

Allah'a iman edin, Resulüne iman edin, indirilmiş olan kitaplara iman edin.

Allah'a iman etmek, yalnız ibadet etmek demek değildir. Belki de yanlış düşündüğümüz nokta tam olarak burasıdır. Allah'a iman etmek, sosyal hayatımız da O'nun varlığını kabul etmek demektir. O halde imtihanımız ölüm gerçeğiyle yüzleşmek olduğunda gösterdiğimiz metaneti, imtihanımız insanlar olduğunda da göstermek gerekir. Çünkü insan, Allah'ın senin sabrını denemek için sana gönderdiği bir vesilesidir.

Sabır sabır sabır...

Pasif sabır değil, aktif sabır.

İlla ki sessiz kalmak değildir sabır. Şikayet etmeden, isyan etmeden: "Allah'ım bu da senden." deyip bir sonraki aşamayı düşünmektir aktif sabır.