Problem olan beklentilerimiz

Empati kuramadığı için yakınırız.

Duygusal olmadığı, çokça mantıklı hareket ettiği için söyleniriz.

Çocuk bakımında bizim kadar usta değildir.

Konuşkan değildir.

Dışarıda bir problem yaşadığımızda yalnızca dinlemesini isteriz ama o çözüm için önerilerde bulunur.

Mutsuz olduğumuzu, üzgün olduğumuzu biz söylemeden farketmezler çoğu zaman. Ve daha birçok konuda ne kadar da farklıyız onlarla.

Eşlerimizle...

Eşler arasında 'problem' diye nitelendirdiğimiz şeylerin çoğu, aslında fıtratlarımızı bilemeyişimizden kaynaklanır. Erkek, kadını duygusallıkla suçlarken kadın, erkeği duygusal olmamakla, mantıklı oluşuyla suçlar. Aslında ikisinin de bu dünyadaki sorumluluk alanları çoğu noktada ayrılır. Ve o sorumluluk alanı için gerekli olan kodlar zaten kadının da erkeğin de içine ilmek ilmek işlenmiştir. En başta östrojen ve testosteron hormonları bu rol dağılımına yardımcı olur. Öyle yaratmıştır yaratan Yaradan.

Yalnızca erkek ve kadın için geçerli değildir bu durum. Hani deriz ya bazen:

"Çocuğum çok inat."

"Oğlum oyuncaklarını paylaşmıyor."

"Kızım kardeşini çok kıskanıyor. Ben ne dersem tersini yapıyor."

"Çok hareketli 5 dakika yerinde durmuyor. Çok ağlıyor."

Bu tür durumlar hem korku yaşatır biz ebeveynlere hem de kaygı. Fakat erkekle kadının yaratılışındaki bu nizam gibi gereklidir 'problem' diye nitelendirdiğimiz bu davranış ve duygular. Bir o kadar doğaldır. Çocuk hayata hazırlanıyordur. Yaşının gerektirdiğini yapıyordur çocuk. Bize ne kadar 'saçma' ve 'yaramazca' gelse de hiç bir şey boş yere olmadığı gibi çocuğumuzun bu davranışları da boşa değildir. Fakat geçicidir. Ebeveyn olarak yapmamız gereken şey, karşılıklı yara bere almadan çocuğumuzun bu süreci tamamlamasına yardımcı olmaktır. Onu anlayarak duygularına eşlik etmek ve gerekli noktalarda da rehberlik etmektir.

Evet, ebeveyn olarak zordur işimiz. Kolay diyen yalan söyler.