Pandemide çocuklar

Bu çağa ayak uydurmak zorken bir de pandemi girdi araya. Her alanda değişim ve dönüşümler yaşamaya devam ediyoruz, olumlu ya da olumsuz. Bir yandan güzel şeyler olurken bir yandan da problemler teker teker ortaya çıkmaya başlıyor. Ve bu değişim ve dönüşümler o kadar kendini hissettirmeden gerçekleşiyor ki bazen farkına bile varamıyoruz. Biz nereye gidiyoruz?

İşte bu soruya cevap verebilmenin, bu dönüşümler nedeniyle yaşadığımız problemlerin çözümünün ilk aşaması 'farkında olmak'... Çünkü farkındaysak eğer çözüm üretebiliriz. Hatta bazen öyle anlar olur ki yalnızca problemin 'problem' olduğunu farketmek dahi tek başına çözüm oluverir insana.

Konumuz çocuklar...

Şimdinin yetişkinleri olarak çocukluk zamanlarımızı bir hatırlayalım. Gün doğumuyla doğardık her gün sokaklara, akşam ezanıyla çil yavrusu gibi evlere dağılırdık, enerjisini atmış, akran ve oyun ihtiyacını karşılamış ve olabildiğince acıkmış çocuklar olarak. Belki en güzel ve en derin uykuları da işte böyle zamanlarda çekerdik. En iştahlı zamanlarımızdı belki de o zamanlar.

Şimdinin çocuklarına bakalım bir de. Şimdinin çocukları deyince neden aklımıza hep problemler geliyor, neden herkes çocuk problemleri üzerine yazılar yazıyor, seminerler düzenliyor? Konulara bir göz atalım.

• Uyku Problemleri
• Yeme Problemleri
• İletişim Problemleri
• Öfke
• İnatlaşma
• Ekran Bağımlılığı (televizyon-tablet-telefon)

İlk aklımıza gelenler bunlar. En büyük nedeni ise sokaksız kalan çocuklar. Sokaksız ve akransız...

Çocuğun tek oyun arkadaşı, annesi...

Dertleştiği, annesi...

Duygularını paylaştığı, annesi...

Tartıştığı, annesi...

Enerjisini boşalttığı yer, annesi...

Sonuç: Bunalan, kendine vakit ayıramayan, çabuk öfkelenen, işlerini yetiştiremeyen, ekranı çocuğunun arkadaşı yapmaya mecbur kalan anneler güruhu ve soluğu terapilerde alan çocuklar.

Evet, maalesef sokaklar yok artık. Göz kulak olan komşular da... Yaştaş kuzenler de... Ya yoklar ya uzaklar. İletişim kurduklarımız insanlar değil artık, telefonlar, televizyonlar ve tabletler.

Bu çağda değişim ve dönüşümler yaşanıyorsa, biz de dönüşmek zorundayız.

• Tek başına çıkamıyorsa çocuk, sen de eşlik et ona.
• Sokak yoksa site ve apartman bahçeleri kurtarıcın olsun.
• Yaz, kış, soğuk, sıcak pikniğe ve parka gitmene engel olmasın.
• En azından haftada bir gün bile olsa görüştüğün anne grubun olsun. Çocuğun, akransız kalmasın.
• 3 yaş itibariyle anaokulu sana uzak bir fikirmiş gibi gelmesin.

Bunlar sadece öneri. Sen daha üretken olabilirsin. Yalnızca, problemlerden kaçış olarak gördüğün telefonundan ve televizyonundan başını kaldır. Sana nimet ve emanet olarak verilmiş evladınla hayatın tadını çıkar. İnan, başarabilirsin. Bu çağ zorsa sen de bu zorluk oranında güçlüsün.

Psk. Elif ÖZDEMİR