Okul için çocuğum çok küçük

Veli sorunlarının başında çocuğunun kaç yaşında okula başlaması gerektiği gelir. Çocuk 3 yaşındayken anne baba gözlemiyle ve belki de zorunlu ihtiyaçların hâsıl olmasıyla bir yandan okulun gerekli olduğu yorumları yapılır, diğer yandan dışarıdan gelen seslerin baskısıyla da "Ama o daha çok küçük." tür. Bu ikilem içinde gider gelir anne ve babalar.

Eğer anne çalışıyorsa üç şık üzerinde durulur: Çocuğu aile büyüklerine emanet etmek, bakıcı tutmak, kreşe başlatmak.

Bu üç şıkkı kendi içinde değerlendirmeden önce annelerin çalışma hayatlarına da bir göz atmamız gerekir. Çalışan anneyle ilgili de iki durum mevcuttur: Aile içinde maddi ve manevi rahatlık için çalışmak zorunda olan anneler, keyfi olarak çalışmak isteyen anneler.

Çalışmak Zorunda Olan Anneler

Kapitalizmin her alana yayıldığı, satılan her neyse kişiye ihtiyaç gibi gösterildiği, tutumlu olmanın cimrilik olarak algılandığı, kanaatkârlığın kapı dışarı edildiği bu milenyum çağının üstüne ev kiralarının dudak uçuklatması, faturaların cep yakması, araç fiyatlarının ev fiyatlarıyla yarışması ve maaşların zorunlu giderleri dahi karşılayamaması kadını çalışma hayatını iten sebeplerden bazılarıdır.

Naif, nazenin hanımlar fabrikalarda vardiya usulü çalışarak, erkek ortamlarında kaba işler yaparak ne yazık ki erkekleşmeye başlamışlardır. Ev temizliği, yemek, çocuk bakımı zaten kadının gününü doldururken bir de 'çalışmak zorundayım' baskısı hassas olan kadında daha çok stres oluşturmuştur.

'Çalışmak zorunda' olan kadınlar için o zorundalık kısmını kaldırmak en azından bu yolda çaba sarf etmek devletin görevidir. Kadınlara, erkekmiş muamelesi yapıp çalışma hayatına 'süren' değil, erkeklerin çalışma şartlarını kolaylaştırıp gelirlerini giderlerinin üzerinde tutan devlete ihtiyacımız vardır. Bu konuda ise devlete talep götürmek hepimizin özellikle de uzmanların, sivil toplum kuruluşlarının görevidir.

Fakat bizlere önce 'çalışmak zorunda olan kadınlar' tanımlamasını problem olarak görecek kadınlar ve erkekler lazımdır.

Unutmayalım ki problemi görmezden gelmek, problemi normalleştirme yolunda ilk adımdır. Ve bu da yumak olmuş problemler silsilesini doğurur.

Devamı gelecek.