Kendimizle tanışmak

Hayata uzaktan baksak ne kadar inişli çıkışlı olduğunu fark ederiz. Ama maalesef çoğu zaman olayların içinde boğulurken buluruz kendimizi. Sonra arkasından dedikodu, iftira, haset, hırs, kin... Ve aslında kötülüğe dair her ne varsa diğerleriyle fazla meşgul olmaktan kaynaklandığını gözlemleriz. Diğerleriyle meşgul olduğumuz ölçüde de kendimize yabancılaşırız.

Sahi ben kimdim? Sormanın vakti geldi de geçmiyor mu? Hem beni yine bana sormayacaklar mı öte alemde?

Nuri Pakdil’in çok güzel bir dizesi var. Diyor ki: “Ey ademoğlu kendinle tanış, uzak dediğin yer en çok bir karış.”

Evet, kendimizi fark etmeli ve tanışmalıyız. En güzel tanışma halini o bizi en çok boğan anlarda yakalayabiliriz. Düşüncelerimizi, duygularımızı tam da o anlarda fark edebiliriz. Kişilik örüntülerimiz bir bir açığa çıkar. Bizler kişiliğimizle özdeşleşmedikçe, düşünce ve duygularımızı yalnızca izleme moduna geçtikçe kendimizi tanıma ve tanışma fırsatı kucağımıza düşüverir.

Enneagram Bilgeliği’ndeki şu satırlara kulak vermek elzem:
“Zihinlerimizi az da olsa yatıştırabilirsek, hallerimizin anbean nasıl dalgalandığını fark ederiz. Bir an işimizi düşünür, sonraki an yoldan geçen birisi bize birkaç yıl önceki olayı hatırlatır. Daha sonraki bir an okul günlerimizden kalma bir şarkıyı hatırlarız. Ta ki bir su birikintisi üzerinden geçen bir araba üzerimize su sıçratana değin.  Aniden şoföre köpürürüz ve kendimizi iyi hissetmek için bir çikolata istediğimizi fark edene kadar az önceki olayın dışında başka bir şey düşünemeyiz. İşte böyle sürüp gider. İstikrarlı ve tutarlı olan tek şey, kişiliğimizin ardışık her bir durum için ve halle özdeşleşme eğilimidir.”