Fili tarif et

Mesnevi'de bir fil hikayesi vardır. Bilenleriniz vardır muhakkak. Çok severim bu hikayeyi. İnsan hayatına, ikili ilişkilere ve toplum hayatına dair güzel çıkarımlar yapılabilir bu hikayeyle.

Bir zaman Hintliler filin nasıl bir şey olduğunu merak etmişler. Hem bu meraklarını gidermek adına da ülkenin padişahı karanlıkta el yordamıyla fili doğru şekilde tarif edene 1 kese altın vereceğini ilan etmiş. Fermanlar yayınlanmış. Halk bu işe çok sevinmiş. Hem meraklarını giderip hem de ödül kazanabileceklermiş. Fil ülkeye getirilmiş. Ve karanlık bir ahıra konulmuş. Yarışma günü gelmiş. Halk ahırın önüne toplanmış. Ve sırayla karanlık ahırın içine girmeye başlamışlar.

1.adam zifiri karanlıkta filin kulağını tutuvermiş: "Fil, yelpazeye benzer." demiş.

2.adam filin hortumuna dokunmuş: "Fil, oluğa benzer." demiş.

3.adam filin ayağına tutmuş: "Fil, sütuna benzer." demiş.

4.adam ise filin kuyruğunu tutmuş: "Fil, halata benzer." demiş.

Bu dört kişi padişahı beklerlerken tartışmaya koyulmuşlar. Herkes kendi hakikatinin gerçekte de hakikat olduğunu iddia ediyormuş.

Padişaha da şüphe götürmez hakikatlerini ballandıra ballandıra anlatmış dördü de.

Padişah: "Anlattıklarınızın hepsi doğruydu. Ama eksikti. Alın bu bir kese altını ve aranızda paylaşın." demiş.

Çoğumuz hayatta, fili karanlıkta anlamaya çalışan insanlar gibi değil miyiz?

"Beni sinir etmek için böyle konuşuyor." 

"Kıskandırmak için gösteriyor."

"Üzüleyim diye yapıyor." derken ve insanlar hakkında çocuklarımız, eşlerimiz, komşularımız, arkadaşlarımız hakkında yorum yaparken kendi hakikatimizden bahsetmiyor muyuz? Ve kendi hakikatimizi, şüphe götürmez hakikat ilan etmiyor muyuz? Karşımızdakine 'empati yoksunu' derken kendimizi nasıl tanımlıyoruz?

File, bir de ışıkları açıp da bakmanın zamanı ne zaman gelecek? Kendi hakikatimizin gerçek hakikat olmadığını ne zaman fark edeceğiz? Şimdi değilse ne zaman?